Bepalend voor de beleving

Het is stralend buiten. Strakblauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Gisterenmiddag werd ons dat al beloofd. Gewapend met een Quizboek over voetbal, iets waar kleinzoon zijn hele leven al om draait, belden we aan en werden vreugdevol ontvangen door de springende Dribbel, die inmiddels al vier jaren telde, nog voor zijn bassende broer er achteraan kwam. Altijd fijn om knellende armpjes om je nek te voelen. Het boek werd bekeken en weer weggelegd, want daar ging de bel en kwamen de volgende gasten. Het was een opmerkelijk rustige verjaardag. Wat voetbalvrienden en hun vaders. De kinderen zochten hun eigen chill-moment beneden waar de spelletjes op de computer op hen wachtte. Kleine Dribbel werd deels geweerd en dat leverde flink wat herrie op, als de deur echt werd dichtgehouden. Met betraande snoet klopte hij dan aan bij zijn vader, die de boel wist te sussen.

Door de betrekkelijke rust konden we zowaar tot een gesprek komen. We vertelden over Verweggistan en wat we samen al aan reizen hadden doorgemaakt. Wat vonden jullie nou het mooist van al die landen, vroeg een van hen. Mijn lieve Franse schoonzoon viel haast van zijn sokken toen ik Hongarije roemde en niet zijn Douce France. Sorry lieverd. Ik haastte me er achteraan te vertellen, dat het waarschijnlijk kwam omdat we daar een prachtige thuishaven hebben van waaruit we, veel intiemer nog dan gewoon op vakantie, boeiende tochten konden ondernemen. Bovendien, Parijs is fantastisch natuurlijk, maar ik geloof dat ik dan toch voor de ruige en ongerepte natuur kies. Die is ruim voorradig.

Terug in de auto vroeg ik me af of het daadwerkelijk zo mooi was allemaal, of dat ik het intenser beleefde omdat we er met ons tweeën zo van genieten konden, bijna op een identieke wijze. Dat laatste is een belangrijk item. Als je een ervaring kan delen en de ander zit op hetzelfde niveau, dan voelt het nog inniger. Twee zielen, een gedachte.

De herinneringen aan New York en Washington kwamen boven. Prachtige en heerlijke steden om te toeven. Washington is oneindig mooi. Daar was ik met de Oude, maar toch voelde ik me vaker alleen. Bovendien was er altijd onenigheid op ongeveer de vijfde dag. Alsof we er patent op hadden. In Washington zou ik kunnen wonen, zo voelde het, als ik tussen de statige herenhuizen liep of over de Nationale Mall, met haar tuinen, fonteinen, bomen, bloemperken en indrukwekkende monumenten en met haar gratis musea aan weerskanten. Fantastisch.

Portugal en Italie waren me ook altijd goed bevallen. Met de drie jongens, de jongste negen en de tweeling 15 jaar oud, reed ik met de auto regelrecht naar die landen om ze te leren kamperen. Ondanks wat strubbelingen hier en daar genoten we alle vier van alles wat we zagen en zoonlief zijn mond viel open toen hij voor het eerst de Duomo in Milaan zag schitteren in de zon toen we uit het donkere hol van de Metro kwamen. Een gouden tempel.

Later waren we met het hele gezin en de kleinkinderen nog een week naar Portugal en vertoefden in een luxe bungalow. Een straat verder lag de oneindige blauwe Atlantische Oceaan met haar goudgele stranden. De boottocht tussen de riffen en de grotten door, was spectaculair.

Allemaal leuk, maar overal bleef ik alleen met mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn verwondering om de plekken die ik waarnam en daar zit nou precies het verschil. Herinneringen ophalen en delen, ‘Weet je nog’, is hartverwarmend. Dat drenkt het beeld in een warme gloed. En is hoofdzakelijk bepalend voor de beleving.