Een lesje aan levenservaring

Ze komen weer regelmatig aanvliegen, de koolmezen. Maar ook duif en kauw doen aardig mee. Het belooft beter weer te worden. Dat mag ook wel na al die druilerige regen. Vandaag zal de oudste kleinzoon zijn verjaardag vieren. Veertien is hij alweer. Ineens maken de kinderlijke trekken in zijn gezicht plaats voor een overgangsfase naar man. Zo mooi om te volgen.

De regen haalt herinneringen op aan de barre trektochten die lief en ik gemaakt hebben eind jaren zestig. De kampeeruitrusting was van grote eenvoud. Een legertent met knopen en zonder grondzeil, twee rugzakken waar het een en ander aan benodigdheden in moest, geen geld en wel de ambitie om minstens zes weken door Spanje heen te trekken per trein of te voet.

Daar bleek het nog goed te doen, al strandden we een keer aan de rand van een aardappelveld in Guadalagara, waar we in de open lucht probeerden een oog dicht te doen, terwijl alles wat kriebelde het tegenovergestelde wilde bereiken. Ook is er nog het beeld van een wit gepleisterd dorp in de op dat moment dorre en droge binnenlanden met temperaturen van boven de dertig graden, waar we met de zware rugzakken op binnen kwamen lopen en waar een voor een de luiken hard werden dichtgeslagen. Geen vriendelijke ontvangst en met de blaffende honden erbij zelfs onheilspellend te noemen.

Of die keer dat we bezweet en moe om twee uur ergens aankwamen, waar natuurlijk alles dicht was vanwege de siesta. De man, die het restaurantje beheerde, streek over zijn hart en kwam met olijven, tomaten en paprika aanzetten dat gedrenkt was in de olijfolie. Smaken die ons toen vreemd waren. De hongerige magen hadden geen begrip voor verwende eisen. Er moest gevuld worden en snel ook. Waarschijnlijk is daar de aanzet geweest voor de voorkeur van hartig boven zoet. Voor mij geen chocola, doe maar olijven.

Dat was Spanje. Met hetzelfde tentje en nog steeds zonder grondzeil togen we het jaar erop naar Denemarken en Zweden. Een minder goede keuze omdat alles ongeveer twee keer zo duur was. Dat niet alleen, het klimaat speelde ons parten. Een tent zonder zeil is niet aan te raden als slagregens het tentje teisteren. Een bui en binnen de kortste keren was alles doorweekt. Niet alleen de tent, maar ook de slaapzakken, de kleding, de schoenen, alles. Schuilen en uitdampen in een van de Engelse ketens waar ze de allergoedkoopste pasta’s verkochten was de enige optie. Een soort Mc Donald avant la lettre, waar we achteraf zielsgelukkig mee waren.

Zodra een mager zonnetje zich aandiende, sleepten we de boel naar buiten om te drogen, iets wat geregeld maar half lukte. Was er geen regen dan waren er de muggen in grote getale in het waterrijke gebied. Lief had nauwelijks last van de zoemers, maar ik liep als een soort bultige Quasimodo rond met grote rode plakkaten op armen, benen en in het gezicht.

Toen we van de honger alleen nog een pakje soep konden kopen en met het laatste flesje butagas wilden bereidden, bleek het puddingsaus te zijn. De teleurstelling was groot. Borsjt is nooit meer mijn favoriet geworden.

Kamperen zonder grondzeil was er niet meer bij. We hadden onze lessen door schade en schande geleerd. Mijn vader en moeder liet ik weten dat het heel gezellig was in de ‘jeugdherberg’. En wij, wij hadden er een lesje aan levenservaring bij.