Ze komen er wel

Het nieuwe boek van Sacha Bronwasser ligt nog strak in haar boekenrug, maagdelijke bladzijden. Een vriendin van mij heeft de eigenschap om een nieuw boek alleen maar door haar zelf te laten aanraken. Een vriend of kennis die er doorheen zou willen bladeren is uit den boze. Dat kakelverse boek, onberoerde bladzijden, dat ligt te wachten op een eerste kennismaking en bereid is zich helemaal over te geven aan jouw leesbehoefte. Ontroerend vond ik dat toen ik het hoorde.

Het boek heet Luister en omdat ik pas op de derde bladzijde ben, weet ik nog niet waar de titel op slaat. Ongetwijfeld maakt het boek de verhalen openbaar, maar nu nog even een eerste spielerei, met heimelijke verwijzingen, onzichtbare draden die geweven worden tussen de mensen waar het om draait en verhoudingen die worden blootgelegd. Dat zorgt voor het verlangen de zalige onwetendheid te stillen bij elk nieuw boek dat op mijn schoot ligt, klaar om gelezen te worden.

Nu de sjaal af is, heb ik de mini bolletjes van 25 gram opgepakt om aan een nieuwe te beginnen. Ik heb er wel nog twee pakketten bijbesteld in bijpassende kleuren. Nu wordt het een sjaal in gebroken wit, beige en bruin, een uni-sjaal, goed voor ons beiden, maar dan wel in wol en bamboo. Het voelt heerlijk zacht en weelderig. Iemand vroeg laatst nadat de vorige af was, of ik niet in een gat zou vallen. Dat nou niet. Maar ik was wel een meditatief uurtje van de dag kwijt. Zo een waar spontaan alle gedachten aan komen lopen zonder om oplossingen te bedelen, een beetje mijmeren zonder het oog te hebben op de dagelijkse beslommeringen, een beetje dromen. Vandaar die nieuwe actie. Zo’n rustpunt middenin een druk bestaan geeft net dat beetje ruimte om op adem te komen, opnieuw de kaarten te schudden, of zomaar, weg te zweven uit het aardse.

Een kleine klapmuts is geboren op Vlieland dit weekend. Koot en Bie hadden het al eens over zo’n dier gehad, maar omdat die twee met schwung een satirische draai aan de werkelijkheid geven, heb ik jaren gedacht dat het woord uit hun eigen koker kwam. Ze bestaan dus echt. Klapmutsen. Heerlijke naam voor een prachtig dier. De kleine boreling zal na vier dagen zogen bij de moeder zelfstandig zijn, maar deze Cystophora Cristata kent daarentegen wel een verlengde draagtijd. Dat hij gezoogd wordt op Vlieland is zeldzaam. Klapmuts is zo’n woord dat je proeft en daarom blijft het hangen.

Dochterlief en het gezin vertoeven inmiddels in Italië. Er is een kort stukje geschreven, maar de foto’s spreken boekdelen. Kleindochters verjaardag in geuren en kleuren. Voor de kinderen de reis van hun leven. Mij bekruipt de gedachte dat het eigenlijk allemaal niet zo groots hoeft te zijn. Genieten in de kleine marge. Ik heb er vaker over geschreven en het wordt zeker bevestigd als ik die blije gezichten zie bij elke nieuwe stap die ze zetten. Ze zijn eigenlijk op doorreis naar Toscane, zodat ze deze huidige stadscamping kunnen verruilen voor opnieuw een groene oase om er langer te toeven. Laat die lieverds maar schuiven. Ze komen er wel.