Een betaalbaar uitje

‘Floortje gaat mee’ bracht ons gisteren naar een Duitse vrouw in India, die zich het lot aantrok van de heilige koeien in het land, die er soms deerniswekkend bij lopen, Ze had inmiddels in haar opvangcentrum zo’n drieduizend beesten rondlopen waar ze zich samen met vrijwilligers over ontfermde en als het er teveel werden dan zocht ze een plekje bij de andere koeienopvang-centra. We hebben met verbazing haar relaas aangehoord. Wat een wereld van verschil is er toch.

Dwars door alles heen speelde een andere opvang door ons hoofd. Met het heen-en-weer gereis naar Verweggistan, heeft Pluis straks geen vastigheid meer en zou ze iedere keer ondergebracht moeten worden bij deze of gene. Iets voor een eigenzinnig poesje geen sinecure. We hebben naarstig naar een oplossing gezocht en bedacht dat ze het beste af is bij een nieuw huis, waar ze in liefde wordt ontvangen en aandacht krijgt. Vorig jaar vonden we op die manier een heel goede plek voor het hondje van Lief. De nieuwe eigenaren zijn nog steeds dolgelukkig met hem. Een Seniorenparadijs heeft ons helpen zoeken naar een warme thuishave. Pluis gaat, met pijn in het hart maar in de wetenschap dat het beter voor haar is, volgende week ook die weg. Zo zie je maar. De ene verandering zet vele andere in werking en soms moet je kiezen voor wijsheid en wenselijkheid.

Zoonlief zit met het hele gezin in een vakantiehuisje midden in het bos. Ze moeten de tijd overbruggen waarop hun vloer en muren, na de renovatie, worden aangepakt. Nadat de overbuurman hun pui aan gort had gereden, vorig jaar, zit er nu eindelijk schot in het geheel. Al met al is hun geduld danig op de proef gesteld, maar nu hebben ze dan toch een extra paar vakantieweken en straks een gloednieuw huis. Dat was wel nodig na alle misère . Het betekent voorlopig in ieder geval heerlijk ravotten voor de kleine krullebol en de Benjamin.

Het druilt hier door. De lang verwachte regen. Gisteren kon lief nog zijn geliefde Singels afwandelen, maar vandaag was dat niet mogelijk geweest zonder een nat pak te halen. In die tussentijd ben ik toch maar eens de penselen op gaan pakken om te experimenteren met de water-vermengbare olieverf. Het werkt anders, maar kent heel veel voordelen. Het slaat op de eerste plaats niet op mijn longen. Dat is de pure winst en alles, tot en met de penselen en het palet toe, is heel makkelijk schoon te maken. Het schilderen zelf stelde nog niet veel voor, maar de eerste aanzet is er, dus we blijven optimistisch.

Vriendinlief appte om te vragen waar ik de wol voor de das op de kop had getikt. Ze moest langdurig kalmpjes aan doen en dan kan je maar beter wat onder handen hebben dat niet of nauwelijks inspanning vergt. Vandaag appte ze weer, dat het breipakket was besteld. Heerlijk om elkaar te kunnen tippen.

Zo kabbelen de dagen voorbij. We zijn in afwachting van het negende kleinkind en omdat het niet te voorspellen is, kinderen komen op hun eigen tijd en in hun eigen uur, blijft het spannend. De telefoon staat op stand-by. Je weet maar nooit. Het is altijd weer een wonder, zo’n pril leventje.

Facebook trakteert me op een foto van mij uit 1956 bij de fonteintjes van het Noorderbad. Gebreid badpakje met strakke badmuts bij de kraan. ‘Je bent niets verandert’ schrijft een van mijn lieve vriendinnen. Haha. Iedere dag vanaf eind maart lagen we in dat zwembad. Jongens en meisjes gescheiden, zoals alles gescheiden was. Mijn moeder kocht aan het begin van het jaar een gezinsabonnement en dan waren we voor een heel jaar onder de pannen. Voor een gezin van elf kinderen een betaalbaar uitje.