Waar het schip strandt

De kleine blauwe lag half uit elkaar. Tenminste, een benzinedop hing los en een of andere dop aan de onderkant was er onderuit gevallen, een puzzelstukje. Vijf schroeven, een zilverkleurige houder en een losse schijf die daar weer op moest passen. Mijn broer kwam kijken en schopte een deuk in de gebutste zijkant. Hoogste tijd om wakker te worden natuurlijk.

De sjaal is af. Tenminste, ze moet nog afgewerkt worden. De losse eindjes aan elkaar knopen, zal ik maar zeggen. Maar dan mag ze prijken op zomertruien en zich vleien tegen lentebloesjes aan. Met haar zachte ecowol past ze niet op de ruige winterse exemplaren. Ineens zijn er zeeën van tijd en loze uurtjes te verhapstukken. Krant, boek, tv, boodschapje, bliksembezoek van zoonlief om relaas te doen van de kleine blauwe Prins, die klaar is voor de verkoop. Vandaar de droom natuurlijk. Hij heeft alle mogelijke rompslomp op zich genomen om mij uit de wind te houden. Heerlijk om je daardoor te laten vertroetelen. Zorgzaam zijn staat hoog in zijn vaandel.

Lieve kleindochter in het verre Frankrijk sprong met dochterlief in beeld. Videobeelden van de heerlijke oase daar. Jaloersmakende blauwe lucht, blote armen en benen, verhalen over zwemmen in het meer in de vroege ochtend, kouder dan in zee. Het genot van tijd voor elkaar en het grote verbond dat gesmeed wordt als je op elkaar bent aangewezen. Alle gezichten tonen balans en rust. Onze lieve kleine was overladen met cadeaus. Kralen om armbanden te rijgen, een pluchen regenboog-eenhoorn, een step die hoger en lager kon. Trots als een pauw liet ze ijverig zien dat ze hem al getemd had. Met een marsepeinen mierzoete Franse feesttaart als afsluiting was ze moe maar voldaan nog voor ‘het boekje voorlezen’ in slaap gevallen. Jarig op de vleugels van het kleine geluk.

Gisterenavond Jasper Krabbe die met Tom Waes op stap ging en ronddoolde in De Draak van Knokke, een geweldig kunstwerk in de achtertuin van een particulier, hermetisch afgesloten voor de buitenwereld. Waes was van zijn sokken geblazen. Hij kende Knokke al zijn hele leven en nu kon een Hollander een plek aanwijzen waar hij het bestaan niet van wist. Ongehoord natuurlijk. Jasper bleek ook de sleutel te hebben van de gesloten discotheek, waar Tom Waes ooit vijf jaar de uitsmijter had gespeeld. Spectaculair beeld van de reporter achter de draaitafel, wit gezicht in het aardedonker. Het portret, dat Jasper aan het eind maakte in zijn atelier is er een van een enorm formaat. Het was even wennen, maar ik zag het net terug op de Ipad en ik moet zeggen, dat het dan veel meer op zijn plek valt. Een mooi programma om te zien hoe iets tot stand komt. De schilder die zich inleeft. Het was boeiender dan ik verwachtte.

Wat het in ieder geval bracht is dat het de drang om zelf de penselen op te nemen begint los te kriebelen. Nu het breiwerk is gedaan en de tuin nog even moet wachten met die wisselende buien vallen er uren tussenuit die makkelijk met andere zaken te vullen zijn. Een oud boekwerk met sepia foto’s van gezinnen uit de vorige eeuw is eigenlijk ook een inspiratiebron. Gewoon eens even los gaan en dan maar zien waar het schip strandt.