De tijd vliegt

Overbekende namen. Lange Levendaal, de Hoge Woerd, de Kaasmarkt en de Botermarkt, Breestraat, Middelste Gracht, Lammenschansweg, Koornbrug, Vismarkt. Winkelstraten die fietsstraten waren geworden en waar je niet meer in kon, overvolle parkeerpleinen of lege plekken om te parkeren vlak langs de Nieuwe Rijn, iets waar behendigheid voor nodig was. Beter maar een parkeergarage zoeken. Ik vond er na drie rondjes centrum een vlakbij, onder de supermarkt. Het was op dit tijdstip, om elf uur, heerlijk rustig. Voorzichtig laveren en zoeken. Omdat de kleine blauwe Prins een keer een lichte verwonding had opgelopen in een parkeergarage was ik altijd behoedzaam op zoek naar een plek die zo veilig mogelijk was.

Met een 1,2,3, in Godsnaam liet ik haar over aan de goede wil. De weg vinden naar het stadhuisplein was niet moeilijk. Temeer omdat heel Leiden uit 1970 eindelijk op haar plek viel in mijn geheugen. In de Breestraat hervond ik de oude stripboekenwinkel waar lief en ik zoveel van ons verdiende geld hadden heen gesluisd. Sussen en Wissen, Kuifje, Guus Flater, de hele santenkraam waar wij groot mee geworden zijn en voor de jeugd nu, volkomen achterhaald.

Inderdaad, aan de achterkant van het stadhuis, even statig als altijd, was het Italiaanse restaurant waar we hadden afgesproken. Een groot establishment dat rustige hoekjes telde en in een van deze was al een kleine groep voor de hereniging neergestreken. Alle overbekende vertrouwde gezichten. Enthousiaste begroetingen over en weer. Gegil, gelach, gekakel, gebas. Zoals het gaat als men elkaar weerziet na een aantal jaren. Voor mij was dat tien jaar geleden. In 2013 hadden we elkaar voor het laatst gezien. Tien jaar maakt geen verschil meer als leeftijd eenmaal is binnen komen sluipen. Al snel was de sfeer ‘ons kent ons’ en rolden de anekdotes en de grappen over de tafel. Maar er was ook ruimte voor serieuze gesprekken en gemijmer.

Natuurlijk kwamen de vermaarde of verguisde hoofdzusters in geuren en kleuren aan bod. Berkhout die altijd over je haardos viel als er een haartje uit piekte en die de langharige studenten onder ons eerst naar de kapper stuurde en Veerman met haar militair regime, waar je moest opstaan als de professor binnen kwam. Omdat iedereen op andere afdelingen had gezeten waren sommige herinneringen nieuw voor mij. Of was ik ze eenvoudigweg vergeten door de veelvuldigheid van de gebeurtenissen na de verpleging?

De brunch was heerlijk, een luchtige Insalata Caprese met focaccia en dip was meer dan genoeg. De andere gerechten zagen er eveneens niet te versmaden uit. Het werd een genoeglijk samenzijn en tot mijn spijt, want het had nog veel langer mogen duren, moest ik er na twee uurtjes vandoor. Voor een herhaling vatbaar, daar waren we het over eens.

In de regen naar de parkeergarage, waar de witte stond te glimmen in al haar glorie tussen twee Suv’s in. Na een voorspoedige reis sommeerde ik Lief naar beneden te komen en konden we op weg naar het kleine dorp vlak onder Houten. Niet de Lekdijk op maar er voorlangs. Binnen zat de hele kamer vol. Dochterlief was er ook met de hele familie. Nog een stukje nostalgie. Schoonfamilie. Allang niet voltallig meer, want ook hier waren er door de jaren heen bressen geslagen. Het was even schakelen naar die volkomen andere sfeer. Een houtkachel loeide en trok gelukkig erg goed door. Schoonzus liep af en aan met even bekende als nostalgische hapjes. Leverworst, Gelderse gekookte, voor de jeugd vooral veel komkommer en nibbit voor de kleintjes.

Lief liet zijn wangen naast de kachel opbloeien als bellefleuren en pas toen het spul naar buiten trok om daar bij het open vuur te zitten terwijl de lieve jeugd kon ronddarren op de grote buitenplaats, werd het binnen rustiger en koelde het af. Ongemerkt trok de rook van buiten naar binnen en schoonzus, die soep had gemaakt voor iedereen, kon dat niet meer aan ons slijten. Rook en mijn longen gaan nu eenmaal niet samen. Ook spijtig, maar het was niet anders. In ieder geval had ik alle nichten en neven met kinderen opgeschaald naar het huidige niveau en was de verwondering over hoe snel de tijd ging onverminderd. Waar eerst het grut nog een zoete wolk babyromantiek was, bleken ze nu mondige eigen willetjes. Zo werkt het. De tijd vliegt.