Het zit vaak in de kleine dingen

Terwijl de nacht zich halsoverkop, maar te laat, uit de voeten probeert te maken, begint de nacht in schemerdonker gehuld. Wat een verschil met gisteren. De zondagstilte strekt zich als een dikke deken over de ochtend, maar de schoorstenen roken en geven aan, dat het een tijdstip van ontwaken is.

Straks neem ik weer een duik in het verleden, als ik de mensen ga ontmoeten waar ik ooit de opleiding tot verpleegkundige-A mee ben begonnen. Lief studeerde medicijnen en er was geen werk voor ons op de kleuterscholen of samengevoegde basisscholen. Een overschot aan personeel waar je nu alleen nog maar van kan dromen.

De keuze voor verpleegkundige was evenzeer romantisch als praktisch. Natuurlijk zouden we straks een eigen praktijk beginnen en zou ik de randzaken waarnemen terwijl Lief zijn patiënten met raad en daad bij zou staan. We zouden hard werken en als het zo uitkwam een sliert kinderen krijgen. Dromen kon nog beginjaren zeventig. Het pakte anders uit. We gingen na de studie, zowel de zijne als de mijne, ieder ons’ weegs. Mijn spoor leidde na een paar jaar richting vertrouwde stad van mijn thuishaven.

Lief kwam daar uiteindelijk ook te wonen. Maar in al die jaren die tussen onze laatste ontmoeting en de hernieuwde kennismaking lagen, kwam ik hem maar één keer tegen in de binnenstad. Van de weeromstuit volgde een zeer formele begroeting. Schrikken hoor als een deel van je hart ineens langszij komt.

Nu ga ik al die vertrouwde gezichten terugzien. Ongetwijfeld doorspekt met levenswijsheid, rimpels in het gelaat, grijze haren en talloze kwalen en kwaaltjes, die we links zullen laten liggen omdat de omarming van het moment veel belangrijker zal zijn. Waar zijn al die levenspaden naar uitgewaaierd. Hoe groot is het bereik nog. Er is iemand van ons die in Griekenland woont, maar de rest toch echt nog hier.

Enfin we gaan het zien en beleven. De plek is al even nostalgisch. Leiden, ergens midden in het centrum, achter de Breestraat, waar ik nog een half jaar alleen gewoond heb. Om precies te zijn tussen dat oerpraktische Hollandse warenhuis en de apotheek in. Daar kocht ik mijn lievelingsmok met het driekantige oor, die ik nu niet meer gebruik uit angst dat ze het niet zal overleven. Een troostbeker pur sang, was het. Te duur voor mijn budget, maar zo’n schoonheid.

Uitgebreid heb ik de parkeerplaatsen bestudeerd en er een aantal gevonden. Of ze makkelijk te bereiken zijn, zo midden in het centrum is de vraag. Wie dan leeft, dan zorgt.

Het boek van Mounir Samuel werd gisterenavond laat nog bezorgd. Verbazingwekkend. Weekenden zijn niet heilig meer, dat blijkt wel. Lief is er ingedoken. Heel benieuwd waar het toe zal leiden. In ieder geval maakt het de nodige gedachten los.

Voor het eerst heb ik getankt met de nieuwe witte. Handig, de tankdop zit aan dezelfde kant als de bestuurder. Voor die van de kleine blauwe prins moest ik omlopen. Geen enorme halszaak maar wel een vorm van subtiele luxe. Het zit vaak in de klein dingen.