De tijden veranderen

Het nieuwe boek van Sacha Bronwasser is binnen met de titel ‘Luister’, en als verrassing kreeg ik het boekenweekgeschenk van Lize Spits: ‘De Eerlijke Vinder’ er nog bij. Het eerste boek gaat over een au pair in Parijs.

Mijn lieve oudste dochter was dat ook, een aantal jaren geleden. Buiten dat ze nu vloeiend Frans spreekt is schoonzoon ook een Fransman en hebben ze het eerste aantal jaren na de geboorte van de oudste kleinzoon daar in een appartement gewoond. Ze ging uiteindelijk werken op de internationale school die in Parijs gevestigd was. Voor de familie was dit de kans om uitgebreid op bezoek te kunnen en een stukje Parijs’ leven mee te krijgen. Zwerven over Montmartre, bezoek aan de Sacre Coeur, de Notre Dame, le tour d’Eiffle, alle musea die er maar te vinden waren en slenteren door de oude stegen en over de immense pleinen en parken. Parijs, wereldstad. Voor de jongens een reden om op de Champs Elyssee macarons te kopen in het suikerzoete odeur van de patisserie van Ladurée en schoenen in de Nike-Store met hun naam erop. Luxe artikelen, waar ik niets mee had, maar waar ze dolgelukkig mee waren.

Wandelen langs de Seine bracht mij meer in vervoering. Het hoogtepunt in die mooie stad was hun bruiloft met een aantal familieleden uit Nederland, allemaal ondergebracht in de budgethotels in de buurt. Feest met de hele Franse familie erbij. Dat betekende, lange verhandeling in het plaatselijke stadhuis van het voorstadje en een daverend festijn boven op een berg in een oude houtzagerij met uitzicht over tout Paris. Dat was allemaal alweer een tijd geleden. Alleen daarom al. Graag even in Parijs te verdwijnen middels het boek, met de beelden op het netvlies gegrift. De recensies zijn positief. Eerst de biografie van Dola de Jong uitlezen en daarna mijn kennis van het Frans oppoetsen.

In de Groene van deze week staat een uitgebreid essay van Mounir Samuel over het boek ‘Je mag ook niets meer zeggen’. Een statement dat ik de laatste tijd steeds vaker hoor. Mensen die struikelen in de taal omdat het begrip ‘inclusiviteit’ zo nieuw voor ze is. We leven in een essentieel veranderende tijd. Inderdaad. Alles staat op de schop, alles wat ooit veilig en vertrouwd was. Het zorgt ervoor dat het voelt alsof de basis wankelt. Alles waarop je blind kon terugvallen, kantelt in betekenis. Het thema spreekt mij erg aan. Een gegeven van alle kanten benaderen en dan je eigen bouillon ervan trekken. Het is eerder wonderlijk te noemen, dat het zo lang geduurd heeft voordat men ermee aan de slag ging, maar nu is de tijd rijp om mee te hollen met al die veranderingen en niet stil te blijven staan. Ook dit boek is besteld. We zijn benieuwd.

Het is genieten van de koolmezen op het balkon, die zich tegoed doen aan de vetbol in de open vogelkooi, een truc om kauw en ekster ervan af te houden. Ondanks de slagregens af en toe vliegen ze af en aan. Pluis mekkert haar ongenoegen bij elkaar op haar troon voor het raam. ‘Spekkie voor mijn bekkie’, hoor ik haar denken.

Na het boodschappen doen en tussen de buien door reden we naar de Lek om even uit te waaieren. Heerlijke rustgevende muziek, dat ritme van de golven, die achter elkaar na elk vrachtschip op het kleine strand aanspoelden. Het riet stond wuivend bijna licht te geven in de verstoppertje spelende zon, die steeds om een wolk heen piepte. Prachtig kleurenpalet, zo tegen de donkere lucht verderop.

De kleine blauwe Prins is leeggehaald en mag morgen een deur verder. We gaan hem node missen. Dat bedoel ik dus. Op alle fronten gaan de ontwikkelingen door. De tijden veranderen’.