De zondag door

Omdat de Benjamin om twaalf uur zijn slaapje moest doen, hadden we besloten de familiebrunch om tien uur te beginnen. Dus zaten er twee slaperige koppies om half negen boven een kop koffie te wachten tot het energie-level zou ontwaken. Er gaat niets boven bijkomen in de vroege ochtenduren.

De grote tafel werd aan de kant geschoven, daarop kwamen alvast de borden en de kommetjes, het bestek, de schaaltjes met het vleeswaren-en-kaasassorti. Jam, humus, salades en de salade Caprese. Verse Munt-thee in de aanslag. Binnen een half uur waren de voorbereidingen klaar. Klapstoelen en krukken plus een kinderstoel erbij. ‘Klaar is Kees’. De goegemeente kon komen.

Rond tienen druppelden de eersten binnen. En binnen een half uur waren we compleet op ons lieve reizende gezelschap na, die inmiddels onderweg bleken te zijn naar Les Moulins Des Iscles, de molens van de eilanden. Ben benieuwd hoeveel molens er daadwerkelijk zijn. Mischien vangen ze ergens nog een glimp op van een Franse Don Quichotte, je weet nooit hoe een koe een haas vangt.

Ondertussen draaide het voor een groot deel om de kinderen die her en der een eigen stekkie hadden uitgekozen. De kleine krullebol speelde met de mand met autootjes bij de terrasdeuren, de Benjamin wandelde overal tussendoor met een vriendelijke glimlach voor iedereen, Dribbel baste er vrolijk op los en zorgde ervoor dat hij niets te kort kwam, de twee groten sneakten alvast de komkommers en de paprika’s tussen alle lekkernijen uit, kleindochter zat op een punt van de tafel miniscule kraaltjes te rijgen samen met onze hoogzwangere schone dochter.

Voor de zoetigheden had de familie Amersfoort gezorgd, de oudste zoon kwam met de broodjes en croissants en dochterlief was vergeten drank te kopen gisteren. Ze had bij de benzinepomp tegen megaprijzen een paar pakjes gehaald. Eigenlijk was er al drank genoeg, want thee en water volstond ook. Zo vulde zich de tafel en was daarna alles in een mum van tijd aan het smullen. Ongedwongen, soms aan de tafel, soms binnen op de bank, soms op de grond, het maakte allemaal niet uit. Een heerlijk ontspannen geheel. Ik was druk met de broodjes, maar zag uit mijn ooghoeken dat iedereen gezellig met iedereen aan het kletsen was en dat er zelfs ruimte was voor de wat serieuzere gesprekken.

Af en toe schoven de kinderen bij elkaar aan en deelden in de feestvreugde. De kleine krullebol zag wat pips en lag in de paarse stoel een beetje ziekjes te zijn. Daar was een griepje aan het pratten. Toen zij als eerste vertrokken, was er ruimte voor het pinda rijgen. Gewapend met vork om de gaatjes voor te prikken en naald en draad, gingen kleindochter en ik voortvarend aan de slag, terwijl Dribbel de pinda’s onder onze handen uit at. Hij had niet in de gaten dat er twee inzaten en overal lagen halve pinda’s in de dop. Al gauw lagen de schilfers in alle hoeken en gaten, maar de pret was des te groter.

Voor het toekomstige kleinkind hadden we als gezin een rieten reismand gekocht, die nu gegeven kon worden. 37 weken alweer, dus het schiet op. Zoonlief belde naar de ‘Missing Link’, daar in het verre Frankrijk, terwijl ze onderweg waren. Zwaaien en kushanden om de afstand te overbruggen. Dag lieverdjes.

Toen er eenmaal vertrokken werd door deze en gene was het huis zo weer leeg. De boel moesten ze de boel laten, want met zeeën van tijd konden wij dat varkentje wel samen wassen. Het was fijn. Het pindasnoer ging aan de vogelkooi voor de mezen en de vinken, de stofzuiger stond in de aanslag voor de ontplofte pindazak en Lief fungeerde als wandelende afwasmachine. Het leed was snel geleden en met warme herinneringen op het netvlies soesden we de zondag door.