Mooi meegenomen

Ik zat nog maar net in de rieten tuinstoel of de tas trilde. Een boodschap van de buitenwereld. Frankrijk aan de lijn. ‘Wel even je video instellen, mam’. O ja. Ineens popten de lieve vertrouwde gezichten op in een omgeving die zorgeloos en vrij aandeed. Kleindochter verhaalde opgetogen van de speeltuin en kleinzoon van zijn schoolprestaties, waardoor hij nu een dag extra vrij had. Geweldig. Dochterlief liep over het terrein om me het uitzicht op de Mont Ventoux te laten zien. Het vertrouwde beeld doemde op achter het kobalt-kleurig hek van de camping. Ze vertelde dat er staanplaatsen waren met de nominatie: Vergezichten. Daar betaalde je een paar euro meer voor per nacht, maar altijd stond het blauwe hek ertussen. Dat schoot niet op.

Ooit, lang geleden, toen ik nog met De Oude reizen maakte naar Frankrijk, woonden vrienden van ons op de berg boven de oude zijdefabriek waar wij logeerden. Ze hadden een olijfboomgaard en vrij uitzicht op de Mont Ventoux. Hun huis was wit gepleisterd. Overal stonden de bloembakken met bloeiende geraniums, achterin de tuin een chalet in aanbouw. Een idealere plek zo bovenaan was er niet. Dicht onder de zon, de hemel om aan te raken en een bourgondisch leven.

Het was al een behaaglijke 17 graden op de camping en de kinderen speelden met rode konen in de zon, een warrige haardos door de wind, die er speels doorheen plaagde. De lucht was overweldigend blauw. Schoonzoon kwam ook nog even voor de camera grijnzen en deed ondertussen verstoppertje met zijn dochter. Alles, de wijdheid van het landschap, de rust die er heerste, het weer, zorgde voor het ultieme buitengevoel. Ik beloofde dochterlief foto’s te maken van al de bloeiende bollen die ze in het najaar in de tuin schuin achter ons op het volkstuinencomplex erin had gegooid.

Zelf moesten we ook het nodige aanpakken. De takken van de gesnoeide wilgen hoopten zich op. Bij het monsteren van de zijkanten van de tuin, viel het vermolmde hekje tussen de buuf en mij in het oog. Hoe moeizaam ook, daar moest een nieuw vlechtwerk komen. Toen ik eenmaal aan een stuk vergaan hout begon te trekken, ging de hele opbouw moeiteloos mee. Het hout was poreus en makkelijk in kleine stukken te breken. Lief was ondertussen de wilgen aan het snoeien. Met het gebrekkige gereedschap was het eigenlijk mijl op zeven. De zaag was er niet geschikt voor. Ooit had ik een snoeizaag, maar die was op onverklaarbare wijze verdwenen. Tuingereedschap is net een boekenkast.

Dwars door alles heen floot een merel de seconden aan elkaar met lange trillers. Terwijl ik uitrustte op het trapje van de pipowagen genoot ik van dit heerlijke lenteconcert. Vinken, mezen en winterkoninkjes hipten af en aan tussen de takken van de al ontluikende bomen.

Aan het eind van de middag rond zessen was de koek compleet op. Opruimen en naar huis was het devies. Eerst nog even de foto’s bij dochterlief maken. Haas koos daar met flukse sprongen het hazenpad. Er was geen bloemetje te zien. Alles lag nog besmuikt winters te sluimeren. Bollen vallen vaker ten prooi aan de woelmuizen en in dit geval misschien ook wel aan haas. Toch maar wel voor de beeldvorming de plaatjes schieten. Even een vertrouwd stukje thuis in dat verre Douce France.

Vooraan op het complex was het vertrouwde gezicht van de Turkse ‘conciërge’. Het jaar daarvoor was hij er het hele jaar niet geweest en omdat hij altijd aanwezig is, misten we hem zeer. Nu stond hij weer als vanouds op zijn hek geleund te kletsen met zijn buurman. Zijn vrouw was bezig met de grond pootklaar te maken en zwaaide, enthousiast en met haar bescheiden verlegen glimlach. ‘Fijn dat jullie er weer zijn’, liet ik weten.

Terug in de kleine blauwe, de allerlaatste keer dat we met ons stoere autootje waren, die modder en rommel zo goed kan verdragen, constateerden we tevreden dat de buienradar er naast had gezeten met haar voorspellingen van een flinke bui. Altijd proefondervindelijk ervaren. Alles wat je kan doen, al is het tussen de buien door, is mooi meegenomen.