Zo niet alles

De hoestbuien zijn nog steeds een tikkeltje te heftig. Mijn vader na zijn eerste zware shag van de vroege ochtend in zijn stoel met de zilveren standaardasbak ernaast en een zorgvuldig opgetrokken rookgordijn. ‘Stoor me niet, laat me even bijkomen’ waren al deze eerste tekenen. Zo’n hoestbui dus. Maar ik rook niet.

Bij de fysio besloten we krachtoefeningen te gaan doen om de borstspieren wat te sterken, zodat ze deze vorm van ondermijning van het ademhalen op konden vangen. Gewichten dus. Aangespannen kipfileetjes en sterke, nog steeds wat jonge armen. Ondanks al die etentjes van het weekend nog een redelijk slanke pose in de spiegel stimuleerde, maar het tekort aan lucht was een spelbreker op gezette tijden.

De boodschappen leidden de maaltijdkeuze, kopen op de aanbiedingen, je moet toch wat met deze surrealistische prijzen. Een app van zoonlief. Dat hij de volgende dag het plafond van de badkamer kwam witten. De lieverd. Dat betekende dat lief nog een keer met het warme water en de soda aan de slag moest. We hadden bij de boodschappen van twee dagen geleden nieuwe schuursponsjes gekochte. Maar…Waar waren de sponsjes heen gegaan. Niet op de te doen gebruikelijke plaats onder het keukenkastje. Ze bleken spoorloos. Niet in de lege tassen, niet in de twee andere kasten. Ze waren opgelost in het grote onbekende niets, het zwarte gat van de huishouding.

Lief besloot dan maar snel bij de supermarkt vlakbij twee pakken te kopen en kon daarna aan de slag. Na een uurtje was hij klaar. Ervoor had ik warme thee en pure chocola met hazelnoot klaar om het leed te verzachten. Het hielp om de energie opnieuw op peil te brengen. Ziezo alles klaar voor de grote metamorfose.

Een paar nieuwe naalden aan de das breien. Het werk vordert gestaag en wie weet is het nog op tijd af om de eerste frisse lentedagen te sieren.

Vooralsnog ligt vandaag de rijm op de daken en zal het over een uurtje opnieuw gaan sneeuwen. Vermoedelijk natte sneeuw net als gisteren. Koning winter roert nog even de staart, maar daar is het maart voor.

Een appje van vriendinlief. Was er nog inspiratie als inleiding voor een project over vroeger. Onmiddellijk moest ik denken aan de beide dames die een heel schoolleven met mijn lieve duo en mij waren meegelopen. De onsterfelijke Bep en To, twee zussen die eigenlijk niet zonder elkaar konden en altijd bezig waren herinneringen op te halen. Iets in de trant van vroeger was alles beter, op de kleine ouderdomskwalen na, natuurlijk. To met haar rollator en jicht in de rug, Bep ook minder mobiel, maar nog steeds gek op spruitjes die schoongemaakt in de pan aan de voeten mochten ploempen. Het opspattende water als een feestelijke omlijsting. Succes verzekerd.

Lief komt met de koffie. We kletsen wat bij. Zuslief viert samen met haar man verjaardag in Brugge. Ooit waren de dametjes en ik er tijdens een bitter koud weekend en toch hebben we genoten. Brugge is mooi en pittoresk. Weer voor de tuin is het nog steeds niet, maar na deze week wordt het beter belooft de weerapp op de telefoon. In Verweggistan is het ongeveer hetzelfde weer en in Frankrijk waar dochterlief zit, zijn de nachten koud maar is het wel te doen in hun knussse caravan. Ach ja, de warmte van elkaars gezelschap vermag veel. Zo niet alles.