Als je de natuur mag geloven

Gisteravond zou de redactie van ons blad Mensenkinderen bijeenkomen. We hadden elkaar lang niet meer in levende lijve mogen aanschouwen, dus een feestelijke aankleding was op haar plek. Dat betekende een cake bakken met als extra lekkers een appeltje erin verwerkt. Daarnaast moesten er nog extra lekkere dingen gehaald worden om de innerlijke mens te versterken.

In de avond druppelden de mannen binnen. Drie in getal en de twee dames die verder weg woonden of het te druk hadden gehad, online in een zoom aan het hoofd van de tafel erbij. Eerst hadden we een moeilijke constructie met de djembe, daarna met een keukentrap maar de oplossing bleek veel eenvoudiger te zijn. Met een verlengsnoer en de laptop van de hoofdredacteur was het zo gepiept.

Er werd een uitgebreide inventarisatie gedaan van hoe iedereen de afgelopen tijd had doorgemaakt. Wel en wee kwam aan bod, stimulerende ontwikkelingen, nieuwe stappen die gezet werden, het werk, soms heel veel maar te leuk om te laten liggen, soms de ontdekking dat het anders moest. Maar het was vooral het luisterende oor, de toon, de vertrouwde gezichten, de keuzes die men maken kan, het leven van eenieder op eigen wijze ingevuld. Zo waardevol om uit te wisselen.

Onder het genot van de koffie en de cake werd er een nieuwe opzet gemaakt voor de komende drie nummers. De eerste over natuur, had ik al ingestuurd en dat betekent dat ik pas in juli weer aan de bak moet. We mijmerden over de onderwerpen en brainstormden wat over de mogelijkheden die ze te bieden hadden. Dat is zo fijn is om te doen. Voor je het weet zit je in de bekende flow en stromen de ideeën binnen, maar het rakelde voor mij ook de herinneringen op aan de tijden van weleer, dat we met het team zo’n sessie beleefden en dat achter elkaar het ene lumineuze idee na het andere over de tafel rolde.

Het thema ‘Natuur’ vergt maar zo weinig om in alle opzichten, zowel waar het de beleving betreft als de doelstellingen, ten volle tot bloei te komen. Een polletje aarde is al genoeg. Wat was het leuk om de diverse verhalen van het opwekken van de verwondering aan te horen. Bij mij schoof de dood van molletje en zijn begrafenis dwars door de gedachten heen. De plechtige dodenmars en het statig schrijden op de maat, de afgemeten stappen, de ernstige snoetjes van de lange rij kinderen, het molletje op een rood fluwelen kussen die meer dan dood lag te wezen, de slag van de tamboerijn om het geheel cachet te geven. In variatie op een thema: ‘Een kinderhart is gauw gevuld’, maar je moet wel een ingewijde zijn om de ingang te kunnen vinden.

Een nieuw idee was het thema verlies. Een onderwerp dat je met veel diepgang en zo breed mogelijk kan oppakken. Goed beschouwd verlies je elk moment al een stukje van de tijd, die dan achter je ligt.Je hebt verlies van dierbaren, verlies van omstandigheden, verlies van een levensfase, verlies van woorden bij afasie of dementie, verlies van de geest, als je daar verder op door borduurt. Verlies wedijvert ook met winst. Levert ieder verlies een nieuwe winst op? In ieder geval komt er ruimte voor een nieuw gewin. Verlies is niet vervangbaar. Misschien levert het in de aard van de zaak acceptatie op, bijvoorbeeld door de prachtige herinneringen die achter blijven en waarmee het ook goed toeven is om de ontstane leegte te overbruggen. Zo sparren de gedachten met elkaar op deze morgen, waar witte sneeuwvlokken voor het raam de illusie opwekken dat de winter voor dit jaar nog niet helemaal verloren is.

Mooie romige dikke vlokken, alleen ontbreekt het aan de juiste temperatuur. Zelfs zonder zon verdwijnen ze even hard als ze gekomen zijn. Winterverlies is lentewinst als je de natuur mag geloven.