De juiste balans in het samenzijn

Een tikkeltje nerveus probeerde ik vijf kwartier in het uur te persen. Pas toen we op weg waren richting Amelisweerd viel tijd op haar plaats. Met twee lieve potten met blauwe prille druifjes, stuk voor stuk mooi ingepakt en een kinderboek voor de kleine met de hoofdpersoon Monstertje als vingerpop erbij, waren we klaar en praktisch op tijd voor de ontmoeting. De twee kinderen van lief, waarvan ik er al met één kennis had gemaakt maar de dochter nog nooit had gezien.

In de Veldkeuken was er gelukkig nog plek. We waren eigenlijk net de drukte voor, na een kwartiertje stroomde het volk binnen. We zaten boven en ik was verbaasd, hoe ruim het was geworden daar. Onder de hanenbalken en binten was het goed toeven. Een tafel voor zes met een kinderstoel aan het hoofd, waar de kleine pork al snel uit wilde omdat hij het houten gevaarte voor zijn buikje niet prettig vond. Dan maar op schoot bij tante, een spraakmaker van het eerste uur, met gezellige en sprankelende ideeën en verhalen en haar bedaarde en nuchtere echtgenoot. Beiden in balans. Het weerzien met lief was bijzonder aangenaam en verrijkend. Zo terloops kreeg hij steeds de credits toegeworpen die hij verdiende voor zijn inspanning om de kinderen een warme thuishave te geven. Zoonlief en zijn Braziliaanse echtgenote zaten wat verder weg, maar hen hadden we al eens eerder opgezocht en hadden alle niet gedeelde jaren bijgepraat.

Het boek en vooral het monstertje viel in de smaak en later was er gelukkig nog een kleurplaat, waar hard aan gewerkt werd. De lunch was heerlijk, eigenlijk hadden we bijna allemaal de bonensoep genomen, die werd geserveerd in enorme borden met rul gebakken broodkruim als knapperig bergje er middenin. Samen met het zuurdesem-landbrood uit eigen bakkerij een heerlijk maal.

Ze raakten niet uitgepraat over vroeger, de kinderen en lief, dierbare herinneringen aan de vele huizen waar ze in hadden gewoond, de bijzondere voorvallen die ze hadden meegemaakt en de roedel honden samen met de andere beestenboel, die deel had uitgemaakt van het gezin. Na de uitgebreide maaltijd met voor de liefhebber nog een toetje konden we niet anders dan een kleine wandeling maken door het ons vertrouwde gebied. De anderen hadden dit stukje natuur nog nooit gezien. De vele sneeuwklokjes waren aanleiding voor zoonlief om te vertellen dat zijn oma ooit sneeuwklokjes had uitgezet op Texel, omdat ze daar niet waren. Ze had ze meegenomen uit Frankrijk. Nu stond het hele eiland er vol mee. Een kleine wens voor het landgoed in Verweggistan.

Ze verlangden ernaar om het huis weer eens te zien. Toen zij er voor het laatst waren was het nog niet opgeknapt. Dochterlief vertelde dat ze het kamertje achter de zolder maar een griezelig oord had gevonden. Of de caravan er nog stond, vroegen ze zich af. Besmuikt dacht ik aan het bemoste obstakel. Misschien moesten we ‘m toch een keer opknappen, zodat er ruimte was om er te slapen. Nu stond ze vol met tuingereedschap dat makkelijk een plek kon krijgen in de grote schuur.

Heerlijk om zo even te dagdromen en te spelevaren met de mogelijkheden. Iets waar lief nu nog niet aan moet denken, door het flinke werk dat er aan vast zit. Kalmpjes aan dan breekt het lijntje niet.

Na de wandeling namen we hartelijk afscheid. De hele bijeenkomst had me hooglijk verheugd. Zo fijn om dat stukje verleden van lief tot leven te horen komen in warme herinneringen en enthousiaste verhalen. De juiste balans in het samenzijn.