Voor herhaling vatbaar dus

Die arme pakjesbezorger die in een keer de twee bouwpakketten naar boven sjouwde. O jee, bouwpakketten, daar hadden we even niet aan gedacht. Dat bedenk je alleen bij dat Zweedse warenhuis. De bezorger kreeg een gulle fooi, die gezien de zwaarte van de pakketten nog wel hoger had mogen zijn, bedacht ik me achteraf spijtig. Maar ja, berouw komt na de zonde. Hij moest het er mee doen en bedankte mij en het hele universum uitvoerig. Lief zou op de hem welbekende secure wijze aan de slag gaan en ik was blij dat ik met mijn ‘eventjes’ en ‘vlug’-instelling de kuierlatten kon nemen.

Mijn eerste reactie op de app van zoonlief over de locatie was ongeloof. Wat stond daar nu weer voor cryptisch, mijn eigen verschrijvingen en het zelfdenkende telefoontje kennende, vroeg ik hem nog eens om uitleg. Maar de locatie bleek te kloppen. De hei bij ‘t Bluk in de buurt van Laren.

De mevrouw in de telefoon dirigeerde me allesbehalve die kanten op. De afslag naar Baarn. Huh. Het kleine landweggetje opschieten richting Eemnes en dan bij een driesprong, een fietspad, een pad voor bestemmingsverkeer en het vervolg van de weg, werd het dusdanig verwarrend dat ze me nog een keer de snelweg op stuurde. Op die manier kreeg ik een extra rondje, gratis en voor niets, erbij. Het bleek dat het bord bij het bestemmingsverkeer andersom stond en daar stond op ‘Theehuis ‘t Bluk’. De aanhouder wint. Zoonlief was er al.

Schitterende heide, zo ver als het oog strekken kon, met een aantal fiets-en weinig wandelpaden helaas. Het was met kleine kinderen, die alle kanten op wilden behalve de goeie, dan ook kamikaze. Vooral met nietsontziende oudere heren op een racefiets in hun aalgladde pakjes, die al snuivend schreeuwden dat we uit moesten kijken. Is het niet zo dat langzaam verkeer voorrang heeft boven veel te snel verkeer. ‘Ga stoeptegels tellen’, dacht ik even in mijn wiek geschoven.

Bij het eerste het beste zandpad met een ruiterpad ernaast schoten we linksaf en daar lagen tot grote vreugde van de ondernemende kleine krullebol stammen en stammetjes die er om vroegen om dwars over het weggetje te leggen, temeer omdat een voorganger daar ook al mee bezig was geweest. ‘Zien slepen, doet slepen’ in variatie op een thema. De benjamin in zijn winterpak waggelde er welwillend achteraan en greep wat lichte takjes.

Op het ruiterpad lag een grote paardenvijg dat met een stokje aan een nader onderzoek werd onderworpen. Pas toen zoonlief zei dat het poep van het paard was, verdween het enthousiasme. Soms moet je ze niet wijzer maken dan ze zijn.

Halverwege het paadje keerden we om. Aan het begin van het pad stond een vader van het gezin, dat daar op een bankje was neergestreken, alle stammetjes naar de zijkant te slepen omdat er laatst nog een crossfietser was verongelukt. Zoonlief en de kleine krullebol hielpen braaf mee en daarna togen we richting speeltuin bij het theehuis. Dat was niet tegen dovemansoren. Thee, chocomel, appeltaart en schommelende kinderen, die hier en daar nog wel een duwtje nodig hadden, viel ons ten deel.

De bediening was met de late namiddagzonnestralen uitgelaten vrolijk. Om ons heen waren ouders of grootouders met kinderen neergestreken. Het was er gemoedelijk en gezellig. Op het speelfront moesten de kaarten even geschud. Wie wilde met wie spelen en wie mocht op de schommel of de glijbaan. ‘Allemaal’ was de conclusie, dat betekende water bij de wijn doen voor iedereen.

Na de versnaperingen en een laatste duwtje werd het echt tijd om naar huis te gaan. ‘Dag lieve schatten, high five of een kusje’, ze mochten kiezen. Wat een heerlijke middag en wat een prachtige plek. Voor herhaling vatbaar dus.