Rust en balans

Internet afstruinen op jacht naar een badkamerkast en een wastafel-onderkast. Geen één leuke, die ook nog betaalbaar is en niet meteen een hoofdprijs kost. Maar dan, in een ingeving, bij een van de twee Duitse supermarkten staan beide te pronken voor een zeer haalbare prijs. Niet dralen maar betalen. En in no time is de koop gesloten. Er was geen handjeklap bij nodig.

Lief trekt strijdvaardig plastic handschoenen uit de la, de soda, een emmer met warm water en een zachte schuurspons, klimt de ladder op en gaat de schimmel in de badkamer te lijf. Ziedaar, als sneeuw voor de zon. Dat wisten we niet. We hadden het filmpje van onderhoud aan huurhuizen van de wooncorporatie bekeken en daar kwam die duidelijke instructie uit. Werkelijk, wonderen zijn de wereld nog niet uit. We zijn nooit te oud om te leren, dat bleek wel. Ik ontferm me ondertussen over de aankleding van de werkkamer en de slaapkamer. Ineens wordt het omgetoverd tot een eigen sfeer, een rustig zijn. Met de zon erop ziet het er nog mooier uit. Simpele veranderingen kunnen tot grote resultaten leiden.

Moe maar voldaan uitpuffen op de bank en genieten van Volle Zalen, dat een beeld schept van de zanger Dotan. Wat een prachtig inkijkje wordt er gegeven van een man die vooral leerde van zijn eigen stommiteiten en in alles wat in zijn macht lag, op zoek ging naar zijn werkelijke zelf. Iemand die mijlen ver weg was door het grote en vaak ook gedicteerde succes. Nu treedt hij op in kleine zalen, heeft elke vorm van snobisme laten varen, begeeft zich tussen het publiek, praat met zijn ‘aanbidders‘ die al zijn teksten uit het hoofd kennen en tussendoor straalt hij warme sympathie uit bij een ontmoeting met zijn Israëlische vader. Het is een wijs en aimabel man geworden, die oprecht op zoek is gegaan naar wat hem het meest beroerde en na aan zijn hart lag. Dat is weer eens wat anders dan een programma met alleen maar schimpen en verwijten. Op zoek gaan naar de goeie kanten van de mensheid zou ons allemaal deugd doen, zeker als er een aanleiding voor is. We leren per slot van rekening allemaal door te struikelen. Daar zijn we mens voor.

Gisteren een appje dat de nieuwe auto volgende week wordt geleverd. Een boodschappenritje met de kleine Blauwe Prins werd onmiddellijk een nostalgische ervaring, een soort heimwee avant la lettre. Ik ga hem heel erg missen, want in de stad is het een handzaam gevalletje parkeren. De kleinste plekken zijn goed. Met die witte tornado zal het leven alweer een andere wending nemen. Alles went op den duur.

In Parijs zijn de kinderen bezig aan een ander soort nostalgische toer. Ze bezoeken de creperie in Montmartre, drentelen rond de Eiffeltoren, omdat de kleine spring-in-het-veld haar stepje had meegenomen en die mocht niet mee naar boven en struinen door de Champs Elysee. Ze bezoeken al die plekjes, waar we met elkaar de eerste keer samen Parijs hebben gedeeld als gezin toen oudste dochterlief er au pair was.

Vanmiddag zie ik eindelijk zoonlief met mijn kleine krullenbol en de benjamin weer. We gaan wandelen in het bos. Uitgerekend vandaag komen ze een van de bestelde meubels afleveren. Lief blijft derhalve thuis. Morgen komt het tweede meubel al. In het huis van zoonlief zijn ze volop bezig om de schade, buurman’s auto die door hun gevel geschoten was, te herstellen. Eindelijk weer een normaal huis. Dan kunnen ze nu gaan focussen op de komst van de baby in juli. Dat gun ik ze heel erg. Nog een paar maanden rust en balans.