De waarheid op alle fronten

Wat een wonderlijke dag was het gisteren. Het was al vroeg dag, omdat ik een afspraak had op de longfunctie. Even blazen. Geen sinecure als je net een covidbesmetting doorgemaakt hebt. ‘Wel iet of wat achteruit’, dacht de verpleegkundige maar pas van de longarts hoor ik de ins and outs. Geduld dan maar weer.

Tussendoor wacht ik op dochterlief en haar lieve man. Hij moet voor een extra scan naar de uroloog, na een verwijdering van een cyste en een minder soepel genezingsproces. Het blijkt dat ze nog een uur moeten wachten en ik moet door naar mijn fysio. Te weinig puf, dat wel en dat maak ik hem duidelijk ook. ‘Dan gaan we voor de makkelijke zitvarianten’, bedacht hij en ik kon het alleen maar onderschrijven, zo moe was ik alleen al na het tien minuten lopen.

De dag ervoor reden we in de kleine Blauwe naar de parkeergarage Vaartsche Rijn. Van daaruit hoef je alleen maar de kade af te lopen om bij het Louis Hartlooper-comlex te komen, in de volksmond nog altijd aangeduid als het politiebureau Ledig Erf. Om te koesteren dat oude gebouw, waarin de voetstappen van mijn vader de granieten vloeren mede hebben ingesleten. De film Aftersun wachtte, maar eerst de inwendige mens versterken met een harira-soepje. Heerlijke lunchhap voor tussendoor.

Het was druk in de zaal. Tja, weliswaar maandag, maar toch ook vakantie. Nu eens niet een golvende zee aan grijs boven de stoelen, maar ook veel jongeren, die bepakt en bezakt neerploften in het pluche. Wederom, zoals de laatste tijd zo vaak, bleef het de hele film lang doodstil. Zelden zagen we een film waarbij zoveel, tussen het gesprokene, zonder woorden werd gezegd. De zaal hing zwijgend tegen de beelden aan. Er kraakte geen zakje.

De trage start, het verheffende gebabbel van de jonge dochter, het moeizame openbloeien van de vader, de intens tedere verhouding tussen een vader en zijn dochter en het zwaard van Damocles dat alles als de rode draad van Ariadne met elkaar verbond, in een woord, adembenemend.

Zonder dat we het in de gaten hebben loopt de agenda voller dan vol. Een lunch midden in het bos, een etentje aan de plas ter ere van de verjaardag van zus, op de rol staande bezoekjes aan de kinderen, zorgen ervoor dat de tuin er bekaaid van afkomt. Gisteren was het nog te koud en te winderig, wij nog na-covid vermoeid, maar vandaag zouden we in huis bezig kunnen of op de tuin. Afhankelijk hoe lang we in bed blijven lummelen, puzzelen, schrijven, lezen, zullen we straks een plan maken. De zon lacht en straalt over onze verstilde skyline van Nieuwegein, met haar daken, pluimen uit de schoorstenen, kantoorgebouwen glinsterend in de zon. Af en toe doorkruisen vogels het zwerk. De straten zijn leeg en stil. Het is vakantie.

Het boek ‘De Ondergrondse Spoorweg’ van Colson Whitehead is adembenemend spannend. Gisteren zat ik in de wachtruimte van de longfunctie en kon er nog net een beetje in verdwijnen. De verpleegkundige was verbaasd en vroeg of ik me wel kon concentreren in de drukte van af-en-aanlopende patienten, het geroezemoes, de reuring door de oproepen. Als ik eenmaal in het verhaal zit, vergeet ik alles om me heen, verzekerde ik haar. De beelden die hij oproept over de slavernij op de plantages in Amerika zijn zo schrijnend. De mensonterende behandeling die het volk moest ondergaan bij vermeende vergrijpen zijn te gruwelijk.

Dit boek verdient een groot publiek, ook om voor eens en voor altijd de twijfel die er bestaat omtrent slavernijverleden op alle fronten weg te nemen. ‘Homo homini lupus est’, de waarheid op alle fronten.