Het onzalige idee om op zondag dat Zweedse warenhuis binnen te lopen om een badkamerkast te zoeken is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Met dat ik de volle parkeergarage monsterde wist ik dat het een verkeerde keuze was. En eigenlijk was het me vanaf het begin al bekend. Ik had niet anders verwacht. Wie een observatie wil maken van de smeltkroes aan inwoners van Nederland, pakt ergens een Malmö-meubel, gaat zitten en kijken. Of ook goed te doen, verover een plek in het zelfbedieningsrestaurant, schetsboek in de aanslag en teken de langskomende verschillen. Het zal een verheffende ervaring zijn, kan ik jullie verzekeren.
Waar graaien mensen zoal naar. Op elke afdeling was het even druk, behalve op de kinderafdeling. Wonderlijk, juist omdat de voorjaarsvakantie hier is begonnen. Wel huilende kinderen vlak daarachter, die gedwongen werden om alle hebbedingetjes, speelgoedluilekkerland, achter zich te laten. ‘Nee, nee, nee ik wil niet’ klonk het uit zo’n kinderwagen.
Trap op, verkorte route, te ver doorgeschoten, stukkie terug en met hetzelfde marstempo er weer uit. Pfff. In de kleine Blauwe werd de hartslag weer rustig, daalde de geest neer, bevrijding van de koopdwang.
Geen kast, maar ik vermoed dat het bij de volgende discounter met gemak te vinden zal zijn, alleen niet vandaag. We waren beiden heel moe geworden. Dat was toch nog een nasleep van de coronaperikelen. Boodschappen waren snel gedaan, waarbij een van de medewerksters zich verbaasde bij een controle naast ons over de prijs van de olijfolie, ‘8 euro? Hoe dan.’ Ach ja. Welkom in de consumentenwereld, vloeibaar goud zijn onze liquide middelen, letterlijk en figuurlijk.
Wakker worden in een nieuwe kamer met uitzicht is altijd wennen. Het zonlicht, gefilterd door de licht geweven gordijnen kwam zacht binnen. Buiten zagen we de contouren van de strook bomen aan de achterkant van het park, nooit geweten dat je die van hieruit zittend op het bed kon zien. Er waren de daken van de huizen in de wijk en de kantoren erachter. Een feestje, omdat het een groot en licht panorama behelsde. Kauw stak zijn koppie om de hoek van de dakgoot heen, keek met zijn pientere ogen naar binnen en daarna naar de voederplank beneden om er in eenzelfde vaartje naar toe te vliegen. Gezelliger dan de drie takken van de boomkruin in ‘het venster op de wereld’ boven.
Vanmiddag gaan we naar de film ‘Aftersun’. Aanvankelijk wilden we naar het Singer Laren, maar daar was het al veel te druk, zagen we aan de reserveringen. Wel hebben we vast voor de Van Dongen-tentoonstelling op maandag over twee weken gereserveerd. Anders komen we er misschien niet eens meer tussen. De tentoonstelling is erg gewild.
Gisteren zagen we toevallig de derde aflevering van ‘De nieuwe Vermeer’. Men moest een voorstelling maken naar aanleiding van een verdwenen kunstwerk uit een vroege periode van Vermeer, waar Venus, Mercurius en Jupiter in voorkwamen, een mythisch gegeven. Alle kunstenaars gingen hard aan de slag, tackelden de beren op hun weg en de twee kunstenaars die werden ingewijd in het werk van Vermeer en zoveel mogelijk een beeld moesten creëren dat met een echte vroege Vermeer overeen kwam, gingen totaal verschillend te werk, waarbij de deadline voor een van hen angstvallig naderbij kwam zonder dat hij een streek op ht immens grote doek had gezet. Boeiend hoe zoiets werkt. Toch bleek zijn werk, onder hoogspanning vervaardigd, het uitverkorene te zijn. Door alle spanning en stress van de afgelopen tijd raakte hij ontroerd. Dat was mooi om te zien. Letterlijk bloed, zweet en tranen.
We zijn weer een mooi programma rijker. Dochterlief en haar gezin hebben het heerlijk in hun kleine knusse huisje. We blijven ze volgen.
lemvanderlindenblog.com 