Met een aangenaam verpozen

Als er zeeën van tijd zijn, dan is er ruimte te over voor achterstallig inhaalwerk waar het oude documentaires, films en boeiende onderwerpen betaamt.

Vanmiddag keek ik geboeid naar ‘Je liefste tante Ria’. De kordate vrouw die steeds de telefoon opnam en dan met haar nichtje sprak, ontdekte in de diverse gesprekken steeds vaker dat het geheugen aan het afbrokkelen was. Ze dacht op een gegeven moment zelf dat het misschien beginnende dementie was. Het gevolg van die gedachte was dat ze steeds vaker controlerend werd naar alle hulp die ze kreeg. Het bracht argwaan en achterdocht met zich mee, dat zich bij voorbaat al manifesteerde als ze toe moest geven dat ze daadwerkelijk iets vergeten was. Eerst bij hoog en laag ontkennen, dan het ongeloof over iets niet meer weten wat je al jaar en dag gebruikt, bijvoorbeeld de functie van de muis, of het koffiezetapparaat, dan de angst, die dat door communiceerde op een bijna bitse manier naar anderen toe.

Mijn vader kwam in vlagen en vegen, door het hele stuk verstrooid, langszij zetten. Haar ijdelheid was vermakelijk. Ze dirigeerde de camera van haar nichtje weg van de ‘enorme’ vleeskwab onder haar kin. Dat viel overigens reuze mee bij deze wat spichtige dame. Of tante Ria echt de liefste was, waag ik te betwijfelen door de manier waarop ze omging met haar zus. Ze bewaakte haar territorium met haar leven, alles, om maar te voorkomen dat de regie uit haar handen zou glippen. Een boeiend portret. Het Vondelpark voor haar brede venster hielp mee, met de bomen waarin de seizoenen vergleden, de fietsers van het haastige leven, het gewandel, het gekwinkeleer van de vogels. Alleen de dikke Dollie verjaagde ze vinnig en noemde ze duifrat.

Lief haalde een paar boodschappen maar bleek toch eerst een stuk te zijn gaan wandelen. Ik wachtte met smart op de lekkernijen die ik had besteld. Het leek wel alsof ik zwanger was. Croissants, jus d’orange, mini-ijsjes, verse slagersachterham, echt alles wat ik nooit meer at.Drie uur later kwam hij binnen en ik kon niet wachten tot het broodje in mijn handen was. Pistolets hadden de croissanten vervangen, die waren om vier uur in de middag al lang en breed uitverkocht. De eveneens bestelde instant soep had de smaak van eend, ik had kip besteld. Er was voor een overheerlijk slaapmutsje gezorgd, wijn van onze geliefde Gort, dezelfde van het programma ‘Gort in Frankrijk’. Een heerlijk en leerzaam programma met een nuchtere laconieke aanpak. De smaak bleek nog verder weg dan normaal, sterker nog, het kreeg een nare bijsmaak van karton. Een wonderlijke ervaring. Één broodje was derhalve meer dan genoeg.

Het afscheidsfeest was heel geslaagd geweest. Van de tas vol met etsen en lino’s waren er nog zeven over en bijna alle zelfgemaakte duurzame katoenen vlaggetjes waren van de hand gegaan. De voorbereidingen van de reis konden beginnen. De foto’s zagen er feestelijk en vrolijk uit. Kleindochter was helemaal jarig geweest.

Zuslief belde op. Ze gaat met foto-zus naar IJsland op vakantie in augustus. Een heerlijke bestemming natuurlijk. Het natuurschoon is prachtig. Iedereen in mijn omgeving roemt het. Ik denk aan het tweede boek van Raynor Wills ‘De wilde stilte’. Hun ruige, onherbergzame, tegelijkertijd steeds toeristischer, trektochten rond de geisers van IJsland zouden een mooie aanvulling kunnen zijn, al trekken de zussen voornamelijk per bus. Ik beloof het boek te bewaren.

In de avond was er dance with the wolves, een film uit het grijze verleden. Lief had hem gezien, maar ik wist het niet zeker. Ze was in ieder geval de moeite waard. De hoogste tijd dus voor een thuisbioscoopje. Zo, kalme berusting en pas op de plaats, is het goed. Het leven nemen zoals het komt met een aangenaam verpozen.