Klaar voor een nieuw project

Gisteren nog een aantal lijstjes opgeduikeld in twee kringloopwinkels, en alvast een aantal etsen en linosnedes ingelijst. Het oogt gelijk beter. Morgen breng ik ze vast naar dochterlief. Zaterdag is het vertrekfeestje en dan wordt tegelijkertijd de verjaardag van onze lieve creatieve kleindochter gevierd. Alles wordt ter verkoop aangeboden. Het opgehaalde geld is voor het goede doel in Budapest aan het einde van de reis.

Gisteren boog ik me over een verse lino a la Sonia Delaunay. Het was een hele klus, maar wat is het toch een heerlijke bezigheid. Lief genoot zichtbaar van het ‘atelier’ zoals hij het noemde. Vond het ook wel een bezigheid voor hemzelf.

Bericht van de nieuwe auto die onderweg is om geleverd te worden. De kleine blauwe prins, trouwe vriend in bange dagen, gaat in de verkoop. Voor Verweggistan hebben we een stevige auto nodig. Dit keer is het een witte. De naam komt pas als ze is gearriveerd. Kijken hoe het voelt. Dergelijke beslissingen leveren spanning op. Ook al wil je ze niet altijd nemen, dan is het soms beter om wijsheid te betrachten.

De tijd vliegt weer eens voorbij. Vroeger leek het alsof de uren langzamer zouden verstrijken naarmate je ouder werd, maar niets is minder waar. Het gaat twee keer zo hard. Het geeft wel energie om lekker bezig te blijven. Vooral met wat zich aandient. Onverwachtse wendingen zijn stiekem het allerleukst.

In de kast vond ik een heen-en-weer-schrift tussen mijn lieve duo en mij. Alle namen uit ‘het zopas geworden verleden’ passeerden de rol. Hier en daar tippen we, naast het wel en wee met de kinderen, ook de bezigheden naar elkaar. In dit schrift begint het grote project van Tralali Tralala, een soort paradijsvogel die de kinderen zes weken lang in de ban zal houden. Citaat onder andere: ‘Hello deary, heerlijke drie dagen gehad, zitten goed in het project. Veel mooie dingen gemaakt: Een reuze worm, een wormenhotel, een zee met tante kwal en haar vrienden de vissen, de krab en de kreeft. Letter J is de letter van de week. Regelmatig roep ik ‘Jajaja of Janterfantjes of joligjoosje’ Haha’. Die zee kwam onder de trap van het speelhuis, met golvende slierten crêpe in blauw en wit. Daartussen in kwamen elke dag nieuwe dieren te zwemmen.

De reuzeworm was een pantykous gevuld met lappen, ogen en een mond. Het wormenhotel bestond uit twee kanten perspex in houten sleuven, ook dicht aan de zijkanten, die gevuld konden worden met aarde, dorre bladeren en zand. Natuurlijk moest er fanatiek worden gezocht naar wormen. Daar waren altijd veel liefhebbers voor te porren. Tante Kwal was een aandoenlijke tante, anders dan haar naam deed vermoeden. De moeder van die prachtige blauwe zee. Later maakte ieder kind een eigen vis om aan de crêpe-papieren slierten te hangen. Zo groeide het project zienderogen onder onze handen en kon iedereen meegenieten, ouders incluis.

Het is maar een dun schriftje, maar het brengt school even helemaal terug. Vergeleken daarmee, gaat de tijd inderdaad langzamer dan destijds. Als ik terugdenk aan de voorbereidingen die je moest treffen voor het werken met zo’n project, de administratie per kind, dat almaar meer werd, de rapportage naar ouders toe wat soms echt de spuigaten uit kon lopen, het voorbereiden van de weeksluitingen en het bijhouden van de portfolio’s door de kinderen zelf. Soms kwamen we handen te kort. In de groep was het heerlijk toeven. We konden, letterlijk en figuurlijk, lezen en schrijven met deze lieve schatten. Vandaag hou ik nog even atelier en dan heb ik me voldoende van mijn taak gekweten. Klaar voor een nieuw project.