De helaasheid der dingen

Zoonlief voelde zich niet lekker. Hij had hoge koorts. De dag ervoor had hij in een cursus een ijsbad genomen. Twee minuten als een Vermout on the rocks. Hij liever dan ik. Met de snel ingevlogen test bleek dat het daar niets mee te maken had. Uitdagend gloeiden twee rode streepjes op. In quarantaine op zijn kamer en de boel achter zich ontsmetten als hij gebruik moest maken van de badkamer. Vriendin had haar eigen woonruimte net ingeleverd. Pech. Omzichtig handelen wordt het devies.

In de ochtend een belletje van zus. ‘Of ik zat’ informeerde ze. ‘Kom maar door met de slechte berichten’, verzekerde ik haar. Haar eega had een hartaanval gehad de avond ervoor en lag nu in het ziekenhuis. Hij zou in de middag nog gekatheteriseerd worden. Ze sprak gedempt, want was nog in het ziekenhuis, maar haar nuchtere kijk op het leven klonk door. Beiden hadden zich niet laten opschrikken of van de wijs brengen.

Bij de fysio was er een frisse nieuwe stagiair. Een innemende jongen, zo een die als zoon niet zou misstaan. Vriendelijk, bereid tot een praatje en goedlachs. Heerlijk. Hij mocht de zesminuten looptest bij mij afnemen. Geen verslechtering. Ik hing nog steeds boven de gemiddelde uitslag. Dat voelde alleen maar gunstig. Als de saturatie tot 85 daalde tijdens de inspanning dan was ze daarna weer supersnel op het juiste niveau. Ook niets om me druk over te maken. Dat doe ik bij de zuurstofwaarde toch al nooit. Die schommelt maar raak.

Daarna wipten we aan bij zus. Zwager lag wel goed daar op de cardio, maar haar even laten weten dat we meeleven. Een mooie bos lichtpaarse en rode tulpen met wat takjes gagel ertussen dat een diepdonker paarse kleur had. Wat een prachtig boeket. Ze mocht zelf weten of ze er van wilde genieten of het mee wilde nemen naar het ziekenhuis. Zwager berichtte dat alles goed was gelukt. Hij had een stent gekregen en mocht de volgende dag alweer naar huis, als alles goed bleef gaan. De lengte hebben ze dus aangepast. Ik moest destijds bij dezelfde ingreep vier dagen blijven. Het blijvende medicijnengebruik krijg je er als bonus bij.

Gisteravond zagen we de docu van Close-up over Patricia Highsmith, ‘Loving Highsmith’. Ze schreef onder een synoniem ‘Carol’, het eerste lesbische liefdesverhaal, zo luidde de kwalificatie. Een intrigerende vrouw was ze zeker, maar de vrouw die haar door en door kende, Marijanne Meaker, een van haar grote liefdes, was minstens zo fascinerend. Ze sprak over de wonderlijke invallen die Patricia had en waar zij nooit aan gedacht zou hebben. Het feit dat die eerste roman onder synoniem werd uitgegeven was te wijten aan de rechtlijnige Texaanse opvoeding door haar moeder, waar we een glimp van mee kregen. Een wereld van stoere mannen met cowboyhoeden op en lonkende meisjes. Een boeiend verhaal. Haar reislust bracht haar veel vrijheid. Ze was vastbesloten uit iedere ramp iets goeds te halen. Het negatieve omzetten in iets positiefs is een groot goed. Dat dat niet altijd lukte bleek aan het eind van haar leven, toen ze als verbitterde vrouw weer op de drempel van Meaker stond. Haar persoonlijkheid was onherkenbaar veranderd, Meaker vond het gruwelijk zoals die ten slechte was gekeerd.

Iets voornemen en te allen tijde doen zijn twee totaal verschillende begrippen. Net als de beeldvorming, die al vroeg werd opgebouwd en nu als een ballon uit elkaar spatte. Mensen veranderen en soms is dat de helaasheid der dingen.