Schoonheid ligt op straat

De brievenbus zit vol verrassingen. Het nieuwe boek, dat we uitgekozen hadden voor de bioclub is binnen. Een biografie van Dola de Jong door Mirjam van Hengel. Nu eens niet een hele dikke pil, maar een bescheiden 297 bladzijden. Zo op het oog is het vlot en boeiend geschreven. De nieuwe Groene ligt er gebroederlijk onder en een geadresseerde folder. Genoeg aan leesvoer en aan voeding.

Lief had een probleem met een boodschap die hij doorgekregen had en was aan het piekeren geslagen. ‘Ga sparren met iemand’, was mijn advies. In dit geval met zijn broer. Als je hartszaken kan delen wegen ze een stuk lichter. Ik wist dat ik niet de aangewezen persoon was, om hem erbij te helpen. Vandaag trekken we naar de Hoek om een en ander te klaren of om er in te berusten als er niets meer aan te verhelpen valt.

In de nieuwe zin staat een interview met Ans Markus, die ernstig ziek is geweest en na zes chemokuren terugkijkt op die moeilijke periode. Er staan waardevolle gedachten in, maar de allergrootste uitdaging die het hele proces vergde was de aanvaarding van het feit dat dit haar overkomen is. Er kwamen natuurlijk allerlei bekende ongemakken bij kijken. Haar haar viel uit en ze liet zich kaal scheren. Met een pruik op voelde ze zich de zangeres zonder naam. Ze werkte met kleurrijke doeken en tulbanden, dat beviel beter.

Ze ziet er, als altijd eigenlijk, prachtig uit, met heel kort spierwit haar. Ze gaat vieren dat ze 75 is en heelhuids door de medische molen is gerold tot nu toe. Het leven vieren, zegt ze. Wat opmerkelijk is dat ze geen lust meer voelt tot schilderen. Ze gebruikte dat haar hele leven lang als uitlaatklep. Op die manier verwerkte ze alle gebeurtenissen. Ze kon er haar onzekerheden, angsten en verdriet in kwijt. Maar die passie is na haar aandoening niet meer terug gekomen. Ze tekent nu graag, dat was ooit de oorsprong van haar creatieve drang om te scheppen. Herkenbaar die dalen waar je wel doorheen moet als er gebeurtenissen zijn die boven je pet rijzen.

In het licht van de wereld is kanker of een of andere ongrijpbare aandoening een druppeltje, maar als het jezelf overkomt dan vergaat tegelijkertijd je hele opgebouwde eigen leven. Het vergt een andere modus, die zich aan zal dienen in eigen tijd. Mooi om te lezen hoe ze er handen en voeten aan weet te geven. Niet het heft in handen nemen, maar berusting voelen in deze nieuw ingeslagen weg.

Gisteren reden we spoorslags naar Bussum waar de snoepwinkel voor de creatieve geest zit. Natuurlijk was er nauwelijks parkeerplek te vinden. Maar uiteindelijk lukte het iets buiten de wijk. Een stukje lopen door het pittoreske stadje is geen straf. In het gesprek met dochterlief en alle voorbereidingen voor het feest, waarbij tegelijkertijd een aantal spullen te koop zullen worden aangeboden om te verkopen, doemde mijn aandeel op. Ik zou kleine schilderijtjes of iets dergelijks maken voor dat doel. Thuis had ik bedacht, dat linoleumsnede de oplossing was. Ze hadden gelukkig alles in huis en met een schat aan materiaal konden we huiswaarts keren. Morgen is een uitgelezen moment om de creativiteit te botvieren.

Dat geluk voor het oprapen valt, bleek uit onze sluip-door route. Spotte ik gisteren al de gedichten van Gerrit Achterberg tijdens de wandeling, nu kwamen we op de oude afgebladderde gevel van een groot warenhuis een klein gedicht tegen van Herman Gorter. Schoonheid ligt op straat.