Letterlijk en figuurlijk

Gisteren hadden we bedacht eindelijk ‘De acht bergen’ van de Vlamingen Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch, een verfilming van het boek van Paolo Cognetti ‘Le Otto Montagna’, te gaan zien. Hij stond al langer op het lijstje, nadat we de voorfilm hadden gezien.

Ze draaide in het filmhuis ‘De Slachtstraat’, een van onze lievelingstheaters, omdat je er heerlijk in alle rust vooraf nog een kop thee kon nuttigen en achteraf, in dezelfde rust door de wijdse opzet, bij een wijntje en een bittergarnituur de bevindingen van de film kon bespreken en delen. Bovendien stopte de bus, die een halte vlakbij huis heeft, bij halte Neude. Ideaal, als je niet minstens zoveel parkeergeld kwijt wil zijn als de entree voor de film. In deze dagen geen overbodige luxe om in ogenschouw te nemen. We hadden vele goede verhalen erover gehoord en waren benieuwd. Het boek van Paolo had ik niet gelezen. Het liefst lees ik of het boek, of ik kijk de film. Niet en, en. De beelden in mijn hoofd zijn tijdens een verhaal doorgaans te sterk bij het lezen ervan en die beelden koester ik.

Zo kwam het dat we gisteren door de straten van Utrecht dwaalden omdat we een halte eerder waren uitgestapt. Zo snel als mogelijk door het prestigieuze Hoog Catharijne om eindelijk te kunnen slenteren over de Steenweg naar de Oude gracht met zijn winkel van Sinkel, de plek waar vroeger de Tregter was, een berucht centrum van ondeugd volgens mijn vader, de kinderboekenwinkel waar veel van onze voetstappen lagen, het oude stukje stadhuis aan de zijkant, de leuke winkeltjes met de mooie gevels in de Schoutenstraat erachter, om vervolgens te eindigen in de Kintgenshaven en de Slachtstraat. Glorieuze statige oude stad, waar we vroeger eindeloos als begin twintigers alle mogelijkheden van vriendschap en ‘verliefd zijn’ hadden uitgediept.

Nu vonden we een tafeltje in het achterste gedeelte. Uitzicht op het tweede stuk van de bar. Zoals altijd kwam er een vriendelijke vrouw de bestelling opnemen en staken wij de loftrompet af tegenover elkaar over de weldaad van een mooie oude binnenstad, waar we ng steeds stiekem best een optrekje hadden willen hebben. Thee, chocolaatje en een Utrechtse sprits, wat wil een mens nog meer. Bij aanvang van de film werden we opgewacht door een vrijwilligster, die de kaartjes bekeek met de gebruikelijke gemoedelijkheid. Geen scan of niets, de kaartjes en onze mooie blauwe en bruine ogen waren voldoende.

De film begon rustiek en filmisch, met prachtige beelden van een oud bergdorp en de natuur erom heen. Er werd weinig gesproken, de beelden rolden traag over het doek, twee jongens, een vader en moeder, vriendschap en subtiele aanduidingen van karakters hielden op een gegeven moment de slaap niet weg. Bij de tweede knikkebol vermande ik me, schoot rechtop en daarna ging het beter. Het tweede stuk van de film, waar een van de vrienden wegtrekt naar verre oorden, beviel veel beter. Symboliek en de triestheid van het lot door de loop der dingen, misschien bij het maken van de verkeerde keuzes, een idee wat zich hardnekkig in het hoofd had gezet, de genen misschien zelfs, leidden allemaal tot het indrukwekkende laatste shot. Dat maakte dat we toch ten volle de beklemming voelden die voor de makers aan het geheel ten grondslag had gelegen.

Daarna een wandeling naar de bus, een tocht door de donkere avond, lantaarnlicht dat lange schaduwen wierp op stoepen en het glimmende asfalt, geroezemoes. Twee mensen in de bus, mijmerend over wat net voorbij getrokken was, letterlijk en figuurlijk.