Geduld is een schone zaak

De bekende klassiekers ‘Raad eens hoeveel ik van je hou’ en ‘Rupsje Nooitgenoeg’ stonden op me te wachten in de kast met kinderboeken. ‘De zonnetjesbroek’ en ‘Kikker en Pad’ had ik al klaargelegd. Even vergeten dat dit peuters zijn met een spanningsboog van ongeveer een kwartier. De eerste twee boekjes waren ruim voldoende.

Ze mochten meedoen met het aangeven van de reikwijdte van de liefde van Hazeltje en grote haas (Zooooooveeeeeel)en met het happen door al die dingen, waar rupsje zich met smaak doorheen boorde. Grrp, Grrp, grrp. Daarna mochten ze vrij op de gang spelen en mij uitzwaaien. Kleindochter mocht naast me op de bank zitten en eerst wilden ze allemaal kwijt, dat ze ook een oma of twee hadden. Die lieve koppies, beetje schuin, luisterend, bedachtzaamheid bij sommige, herkenning bij anderen, verwondering alom. Fijn om weer eens mee te maken.

Vrijdag komt vriendinlief met haar liefhebbende echtgenoot eten, dus probeerde ik nog eens de ‘Imam Bayildi’ op het bord te krijgen. Ooit had ik het gerecht al eens gemaakt en was het zeer in de smaak gevallen, maar nu vond ik het eigenlijk te zwaar voor lekker. Het was goed gelukt, zag er prachtig uit, maar was het toch niet helemaal. Even iets anders verzinnen. Altijd leuk om gerechten te bedenken.

De dagen kabbelen voort in een bepaalde broodnodige rust. Straks zijn er weer genoeg momenten, waarop de bezigheden worden gestuwd tot grote hoogten en de tijd in sneltreinvaart aan ons voorbij zal trekken. Dat verstillen is bij tijd en wijle nodig om tot inkeer te komen, dichtbij je ziel en zaligheid en alles wat je beroert, los van het wereldtoneel. Ineens weet ik ook wat er aan ontbreekt in deze dagen. Het is te nat en te winderig om naar de tuin te gaan.

Maar ik verlang naar de hippende roodborst, het kleine winterkoninkje in de haag van wilgentakken, die zo gemoedelijk heen en weer wipt, tak op, tak af, de buizerd hoog boven ons in het zwerk, het zompige gras met haar woelmuizengangen, de scheve appelboom van Vasalis met haar dubbele stam, de einder met het zicht op de molen, de velden, het je een voelen met de natuur. Geduld is een schone zaak, zeiden ze vroeger. En dat is zo. Al halen de weersveranderingen de natuur totaal onderuit en scharrelen de vogels van diverse pluimage nu al hun nestbekleding bij elkaar. De kauwen in de dakgoot zijn al druk aan het schikken en herschikken. Volgende week belooft het 8 tot 11 graden te worden.

Wellicht inderdaad goed om dan naar de tuin te gaan en de wilgen te knotten voor ze hun nieuwe uitlopers ten toon spreiden. Alles wat al kopjes opsteekt boven de grond bemoedigend toe te spreken, maar ook opnieuw lijfelijk in de weer te zijn.

Bij de fysio gisteren liet hij me op de bozobal balansen en tegelijk moest ik een bal ronddraaien. Het werd een doldwaze bezigheid, die de aanwezige zuurstof naar de achtergrond schoof. Wat heerlijk om met onbezonnen kinderlijke vreugde bezig te zijn en niet met alles wat de revue passeert in het nieuws en in het dagelijks leven. Wat ook zal helpen is een dagje strand. Wandelen tot het hoofd leeg is en niet meer gevuld met muizenissen, die straks een issue zullen zijn. Er moet ook nog het een en ander gebeuren, maar de heilige dwang wil ik er vanaf geschaafd hebben, anders komt het niet uit de vingers.

Tekenen, schilderen, Rumi, de tuin, opdrachtjes voor deze en gene, tot het nut van het algemeen en de balans voor jezelf in het bijzonder. Wat ik al zei: ‘Geduld is een schone zaak’.