Zo’n bijzonder feest

De wegen richting Rotterdam werden om een uur of vier omsingeld door een dikke laag optrekkende mist. Hier was er nog niets van te merken geweest. In de middag hadden we in een gehaast tempo nog wat truien voor lief en voor mij een paar nieuwe kloffen, iets chiquer want suedine, en en mooi bloesje met hes op de kop getikt. Zaterdagmiddagdrukte op city, maar door regelrecht op het doel af te gaan was dat geen enkel probleem. De vrouw van de balie fluisterde me toe dat het net de laatste bloes was geweest en al gereserveerd maar dat ze het vanmorgen bij gebrek aan ophalen weer had teruggehangen en het gilet was de allerlaatste in de rij. Ze legde de twee artikelen op de balie neer en twee vrouwen keken ernaar en spraken hun bewondering uit. ‘Als je nou even niet kijkt, leg ik het snel bij mijn aankoop’ grapte een van hen. Ze vonden de combinatie van kleur zo prachtig. Daarom was het me ook opgevallen. Een prettige bijkomstigheid was dat het gilet tot een tientje was afgeprijsd. Heerlijk die uitverkoop.

Bij de truienwinkel kwam ik een van mijn liefste leerlingen tegen. Hij zocht me op en omhelsde me. Dat doet een oud juffenhart goed. Fijn om te weten dat hij er prachtig uitzag, zielsgelukkig was met zijn studie in de mode en heel verheugd me te zien. Hij en zijn vriend waren voor mij altijd een grote inspiratiebron geweest, omdat ze zelf zo’n enorme fantasie hadden. Op een ochtend waren ze de knutselhoek ingekropen en hadden al ginnegappend en druk pratend lange slierten crêpe-papier gefabriceerd. Het volgende moment bevond de een zich in het speelhuis op het zoldertje en de ander stond eronder. ‘Rapunzel, rapunzel laat je vlechten zakken’ riep hij en daar vleide Rapunzel haar lange slierten van vlechten over het hek tot ze de grond raakten en dat om kwart over acht in de ochtend. Vrienden voor het leven door dik en dun.

Lief zag er prachtig uit in zijn nieuwe outfit. Ik bewaarde de mijne voor vandaag, omdat dan de doop van kleindochter is. We moesten voor de verjaardag richting Rotterdam Spangen, een buurt die ik nog niet kende. De mist en een temperatuur onder het vriespunt baarde lichte zorgen, maar eerst maar eens afwachten hoe de terugweg zou zijn. De jarige was een neef van lief en ik had de kinderen van zijn broer weliswaar allemaal als kleintjes gezien, maar vijfenveertig jaar geleden. Nu was het hele stel bijna compleet. Er was nog een stel uit onze stad, die we niet kenden, maar waarvan de man me wel bekend voorkwam. Ze woonden slechts een blok verder.

Broer en schoonzus van lief waren er natuurlijk en verder was iedereen me onbekend. Het leuke is, dat in zo’n gemoedelijke setting iedereen met elkaar aan de praat raakte, ongeacht leeftijd, uiterlijk en nationaliteit. Er was een Cubaan, een Servische familie, een Surinaams-Javaanse vrouw, een Engelsman, en de Familie van lief met de Indische roots. Heerlijk, zo’n gemeleerd en kleurrijk gezelschap. Er was Italiaanse catering en na de heerlijke pasta’s, pizza’s en salades kwamen schalen met mosselen, gruyère met olijven, Italiaanse droge worst met gedroogde tomaat en schalen vol vleeswaar. Een ware overdaad en toch denk ik dat alles is opgegaan. Aan de muur achter de grote schalen op de rechauds hing een Banksy in tegeltjes. Het aandoenlijke meisje met de rode ballon. Er bleven maar mensen binnenkomen. We keken elkaar aan. Plaats maken voor de lieve jeugd en op tijd weg voor de drukke dag van vandaag. Het was een feest van formaat in die smalle Rotterdamse woonkamer met haar gezelligheid.

Er zijn al heel wat nieuwe gezichten de revue gepasseerd dit afgelopen jaar. We zijn bevoorrechte mensen door twee levens zo met elkaar te kunnen verweven. Op de terugweg was de mist als sneeuw voor de zon opgelost, maar op de heenweg hadden we nog wel het prachtige schouwspel van een vuurrode ronde zon in de witte nevel mogen aanschouwen. Alsof ze de voorbode was van een net zo’n bijzonder feest.