Om levenswijsheden te delen

Zonovergoten begin van de dag. Maar dat kwam ook omdat het krieken allang was gepasseerd. Later dan gewoonlijk was het en dat had alles te maken met het feit dat de avond van onze boekenclub te gezellig was geweest. We bespraken Berg, maar eerst werd de avond ingeluid door een glas champagne omdat we bij een van ons op bezoek waren, die deze maand de vijfenzestig had aangetikt. Hij mocht nu door als pensioengerechtigde. 65 is een mijlpaal, vonden de meesten van ons. Alleen maar omdat wij allemaal nog het gegeven van de pensioengerechtigde leeftijd kenden. Voor een van ons was het een doodgewone verjaardag als ieder ander. Dat krijg je ervan als je pas met 67 en nog wat op je lauweren mag gaan rusten. Ja ja, die veranderende tijd op sluipersvoeten in het dagelijks bestaan.

Het was een bijzondere avond. Berg van Ann Quin was voor een paar van ons een brug te ver of het was er door drukte niet van gekomen. De rode draad in het verhaal was in de chaos ver te zoeken. Het was er wel, maar de chaotische benadering maakte het lastig. Het leverde wel prachtige gespreksstof op en we walsten van slapeloze nachten naar chaos in je eigen hoofd, naar het loslaten van kinderen, naar de kunst van het opvoeden. Eigenlijk was het inderdaad geen chronologische boekbespreking maar was er sprake van een geordende chaos. Er werd het idee geopperd een van ons de avond voor te laten bereiden, bijvoorbeeld degene die het boek had uitgezocht. Er waren voors en tegens. Een ander stelde voor om niet ter plekke het boek te kiezen maar er over te mogen denken en dan bewust uit een lijstje van ingediende boeken die men zelf goed vond, te kiezen, rustig en thuis, zodat we konden kijken of het boek beviel. Een ranking van zeven boeken was snel gemaakt. Is dat de manier om een gesprek in goede banen te leiden. Ik betwijfel het. Ik hou zo heel erg van de manier waarop deze fijne groep mensen elkaar steeds vinden in het gesprek, vaak naar aanleiding van het boek om dan de diepte in te gaan. Go with the flow staat nog steeds hoog in het vaandel, merk ik.

Er kwamen allerlei heerlijkheden op tafel en ook de vraag of slapeloosheid iets typisch vrouwelijks is. Alle vrouwen hadden er last van en gelukkig ook een van de mannen. Eigenlijk wel een interessante vraag. Vanuit mijn eigen positie, nachtdiensten en onrustige nachten door de kinderen, klein en groot, speelde dat een rol, evenals de overgang, maar vooral en dat is voor ieder mens weer anders, het gepieker tijdens het werkzame leven en ook het hoofd dat vol blijft zitten met ideeën, gedachten, invallen en alles wat slaap onderuit kan halen.

De remedie is bedenken dat het nu eenmaal zo is, toegeven aan het wakker zijn, niet gaan liggen woelen en draaien, maar er een zinvolle draai aan geven totdat de vermoeidheid je overmant en je in slaap valt. Als je daar een uurtje voor op moet, is dat geen halszaak meer, vooral niet in de wetenschap dat je daarna zeeën van tijd hebt om verder te slapen, een van de voordelen van de vrijheid als je het verplichte werkzame leven achter je hebt gelaten.

Zo gemoedelijk ging deze avond voorbij. De vrouw des huizes kwam thuis, een lieve vriendin van ons allen, en schoof aan. Er viel opnieuw een mooie avond bij te tellen op ons lijstje van de laatste vijf jaar. Boeken lezen met vrienden is een heerlijke manier om levenswijsheden te delen.