Goud in de mond.

Als je niet weet hoe een film precies in elkaar steekt, omdat je flarden van een trailer hebt gezien, dan is het afwachten. In het begin riep de ons aangeraden film Triangle of Sadness van de Zweedse regisseur Ruben Östlund een modellenwereld op, die wij niet verwacht hadden. Maar tijdens een tocht op een rijk cruiseschip bleek waar het daadwerkelijk om zou draaien. Thema’s als communicatie en oprechtheid, Beau Monde versus werkende klasse, machtsposities en bezit, de overdaad aan overvloed.

Door de loop van de film heen vonden allerlei verschuivingen plaats die een verandering brachten in de hiërarchie, maar ook in de man/vrouw verhoudingen, in het sociale contact en in de manier waarop mensen met vooroordelen en aannames reageerden op elkaar, bijvoorbeeld een helder voorbeeld van hoe discriminatie werkelijk in elkaar steekt. Zo waren er door de hele film heen acties en reacties die zeer de moeite van het bespreken en overdenken waard waren. Je moet er wel met een sterke maag heen, want de nietige kanten van de mens worden niet gespaard. Uiteindelijk zijn arm en rijk allemaal gelijk, wat met zeer plastische beelden wordt uitgedrukt.

Een prettige bijkomstigheid is de humor. Er waren zaken in de omgang die zeer schromelijk werden overdreven. Kapitalisten en communisten vertonen duidelijke overeenkomsten in de essentie van het geheel. De manier waarop dat openbaar werd gemaakt, was ronduit komisch. Halverwege vindt er een belangrijke wending plaats, die in de aard leidt tot het dramatische einde. We begrepen wel waarom vriendlief de film vier keer was gaan zien. Het is zeer de moeite waard om opnieuw bevestigd te krijgen hoe machtsverhoudingen en bezit het hele leven beïnvloeden. Bij Orloff aan de kade werd de film uitgebreid besproken bij een heerlijke Curry. Stof te over.

Vanmorgen was er licht in de duisternis. We moesten met Pluis naar de dierenarts voor haar inentingen en zagen een prachtige zonsopkomst in Een vlammend oranje en goud boven het kanaal. Bij de dierenarts op de tafel was Pluis verrassend meegaand. Ze liet zich vasthouden door mij en onderging het onderzoek en de inentingen gelaten, de neusdruppel vond ze minder. Het bleek dat toch weer een allergie heeft ontwikkeld en weer wat kaal is op haar buik en bovendien bleek ze veel te zwaar. Ze kreeg al dieetvoer, maar moet op rantsoen worden gezet. Vanmorgen vonden we op het balkon een dode spitsmuis. Vermoedelijk door Pluis, maar die had niet als bijvoer gediend. Het muisje was nog geheel in tact.

Het boek Berg is uit. Dat was een hele opluchting. Het is toch gelukt. Achteraf gezien is de impact groter als ik gedacht had. Haar manier van schrijven is regelrecht een weergave geweest van haar eigen chaotische gedachten op basis van haar manische depressie of van een schizofrenie, die geleid hebben tot haar zelfverkozen dood. Dat besef zorgde ervoor dat het hele boek in een ander daglicht kwam te staan.

Straks is de fysio aan de beurt. Op deze manier duurt de dag lekker lang en heeft de morgenstond inderdaad, letterlijk en figuurlijk, goud in de mond.