Tussen de regels van het leven door

In de droom was zoonlief ineens weer dat tengere jongetje van zes en ik moest een afspraak maken met de directrice van school. Die had om acht uur ‘s ochtends een gaatje. Op weg naar de groep realiseerde ik me dat Pluis dan voor haar inentingen al om negen uur bij de dierenarts moest zijn. Een grandioze vervlechting van droom en werkelijkheid, want dat laatste is echt zo. Dat malle brein van ons zit wonderlijk in elkaar.

Vandaag is er wel een dubbele afspraak. De kleine blauwe gaat voor een wintercheck en Dribbel moet een uurtje daarvoor van school gehaald. Eigenlijk wil ik eerst de auto wassen en stofzuigen. Ik heb er zo’n hekel aan als hij niet schoon is als ze er aan moeten sleutelen. Even bedenken of dat met dit weer en deze wind wijsheid is.

Ik lees bij Human een indringend verhaal van Dirk de Wachter, de psychiater die ernstig ziek is op dit moment. Hij had een nacht achter de rug vol pijn en verdriet en voelde zich eenzaam en verlaten. In de ochtend komt de ‘poetsvrouw’ binnen, zoals hij haar noemt en hij vraagt of ze even met hem kan praten. Zij is volledig verrast door dat verzoek. Normaliter ziet niemand haar en al helemaal is niemand geïnteresseerd in wat er in haar omgaat. ‘Maar het ging om mezelf’, vertelt hij ons. ‘Ik was eenzaam en alleen en voelde behoefte om met iemand te praten. En dan is het hoogst belangrijk om iemand in de ogen te kunnen kijken en in gesprek te kunnen gaan. Het was in dit geval een win-win situatie’. De vrouw was heel erg blij met een luisterend oor en hij was heel erg blij met haar aanwezigheid. Het was een moment van troost. En daarmee zegt hij eigenlijk hoe belangrijk het is dat je te allen tijde iemand ziet, die in je omgeving aan het werk is. Niet nodeloos voorbij lopen, maar aankijken en contact maken. Dat geldt evenzeer voor de vakkenvullers, de stratenvegers, de plantsoenendienst, de schoonmaaksters in het ziekenhuis, de verpleeghulpen en wie al niet. Zoveel mensen zijn er wel, maar worden niet gezien of gehoord. Waardering en respect tonen, dat is wel het minste wat je ze kan geven.

In het boek met teksten van Henny Vrienten ‘De een is de ander niet’, vertelt hij over de dood van zijn vriend Hugo Claus, met wie hij vijf dagen voor diens dood nog uitgebreid mosselen had gegeten en wijn had gedronken. Ze hadden gepraat over diens beginnende dementie. Bij het weggaan zag hij hem aarzelen bij een geopend portier, omdat hij niet meer wist hoe in te stappen. Vijf dagen later was hij dood. In die wetenschap, maar zonder dat mee te delen aan Henny had hij zijn vriendschap met hem gevierd. Henny schreef in vijf minuten een ontroerende liedtekst, dat begint met:

‘Het mooiste is de stilte tussen/wat is geweest en wat moet komen/het mooiste de herinnering/die je vindt terwijl je niet zoekt/‘t allermooiste is de weg van de/tweesprong die je nooit hebt genomen/toch maakt het geen verschil/ja, dit is wat ik wil

O, het ergst is de hand die zich heft/maar zijn doel is verloren/en het ergste is de nacht/die geen raad biedt/maar blikken vernauwt/het allerergst is de rat in mijn hoofd/die vreet aan mijn woorden/maar het maakt niks uit/en niks maakt ooit iets uit

Het gaat door zonder mij/het gaat door/ga maar door zonder mij/ga maar door/niks teloor zonder mij/niks teloor

En de slotzin is: ‘Want/lees mij/speel mij/zie mij/hoor mij/voel mij/pak mij/Mis mij’

Soms zijn het dit soort kleine verhalen die de grootste impact hebben, omdat ze heel nauwgezet en tot in de finesses bloot leggen, waar het in het leven om draait. Daarom zal ik altijd mijn papieren vrienden nodig hebben, die ik open kan slaan als ze in mijn oog stuiteren, omdat het dan kennelijk het juiste moment is. Een aanrader dus, Henny Vrienten, voor tussen de regels van het leven door.