En daar is alles mee gezegd

Herfst in januari, storm om het huis, regen klettert op het venster van de wereld. Lief en ik hebben ons in bed verschanst met boeken en koffie. Niets is heerlijker dan een dag van helemaal niets op die manier te starten. Gisteren vloog voorbij. Vroeg eruit, om negen uur al beneden, alle afspraken die gemaakt moesten worden, gedaan, Het pension opgebeld of Pluis daar terecht kon en toegezegd gekregen. Dat is op zich al een hele geruststelling. Nu rest alleen nog de formaliteiten voor de reis, regeren is immers vooruit zien.

Het lezen gaat voorspoedig. Rumi is precies waar ik op gehoopt had. Het beantwoord op alle fronten aan mijn verwachtingen. De totale chaos die Dzjengis Khan veroorzaakt en wat de reden is dat Rumi met zijn vader steeds verder moeten vluchten lopen bijna paralel aan de manier waarop Poetin huishoudt in Oekraïne. Daardoor komt een en ander nog dichterbij.

Gisteren in het programma ‘Volle Zalen’ was Cornald Maas op bezoek bij Zangeres en kunstenaar Frédérique Spigt. Ze vertelde openhartig over haar opvoeding met een moeder die aan een oorlogstrauma leed en wat dat voor gevolgen had voor haar. Cornald weet als geen ander hoe hij de diepte in kan gaan in zijn gesprek. Er zouden eigenlijk veel meer van dit soort programma’s uitgezonden moeten worden. De laatste tijd bekijken en bespreken we wat we willen zien en laten de pulp voor wat het is en dat bevalt goed.

Rumi en zijn vader zijn ondertussen, eigenlijk noodgedwongen, op doorreis naar Mekka, omdat de vader de mystieke leer van Shahab Sohrewaardi had behandeld in zijn college. Deze Shahab werd beschouwd als een godslasteraar, omdat hij God zag als het licht in de mens zelf en daar een diepgaande verhandeling over had geschreven. Dat was niet de bedoeling volgens velen en ze moesten opnieuw hun biezen pakken. Ondanks dat laaf ik me aan de grote geestelijke beschaving in dit bevoorrechte milieu van filosofen, wetenschappers, natuurkundigen, poëten en mystici waar de twee in verkeren. Ook onderweg naar Mekka komen ze weer allerlei grote geesten tegen, die zoeken naar geestelijke verdieping en naar vredige vormen van samenleven op hoog niveau. Kader Abdolah is een verteller pur sang. In korte hoofdstukken weet hij het milieu te schetsen en speelt hij met de taal als geen ander. Prachtige beeldspraak tovert hij te voorschijn, dat het boek tot een aangenaam verpozen maakt. Gespreksstof te over.

Als opdracht voor het tekenen stort ik me op de middelste keukenkast. Eerst de contouren en daarna invullen en het licht en donker aanbrengen. Helaas kan ik mijn eigen tekendoos niet vinden waar het kneedgum inzit. Vermoed dat die nog in Verweggistan staat. Dus de afwerking komt later, maar het was erg leuk om te doen. Eigenlijk zou het zo’n mooie oude servieskast moeten zijn. Bijvoorbeeld uit de Wunderkammer van. Ramsey Nasr, volgepropt met hebbedingetjes als een verzameling vlinders, gesteente en nutteloze kristallen flesjes met verschraalde likeur. Voor iemand die een soort pretkabinet heeft gehad in de vroegere jaren, maar aan het ruimen is geslagen, is de enige gedachte: ‘Wat moet je ermee’. En een praktische noot: ‘Je moet het allemaal afstoffen’. En daar is alles mee gezegd.