Samenzijn kent zeker voordelen

Een kalme start van de dag met regen op de ruiten, eerst maar eens de tekening van de dag. Hand in vreemde positie en dan opnieuw vanuit zeer nabij. Lief vindt me zo, terwijl ik uiterst geconcentreerd op de hand kijk en knipt af. Fotowaardig vond hij. In ieder geval een koddig gezicht. Op tafel liggen, als in een niet te missen belofte, de twee te lezen boeken. De ongrijpbare Berg van Ann Quin en Rumi van Kader Abdolah, dat tot boeiend verder lezen noopt. Maar eerst de opdracht, een sleutelbos achteloos op tafel geworpen, tekenen. Niet de bos zelf maar de negatieve ruimten, om daarna pas de sleutels zelf in te vullen. Er was een klassiek muziekje waar je, zo wees de aankondiging, kalm bij bleef. Hoe dan ook, stemmig en sfeervol was het.

Zo verstreek de tijd. Lief at ondertussen zijn wonderlijke ontbijt van krentenbolletjes met kaas en vegabeleg en kraakte daarna de cruesli op de maat van de muziek of er net even naast. Na het tekenen maakte ik het staatje op van de dingen die nog te doen stonden. De afspraak van het longfunctieonderzoek naar voren halen, uitknobbelen wanneer Pluis haar inentingen zou kunnen krijgen, een reservering maken voor haar pension in de maand, dat we in Verweggistan zouden toeven, een afspraak maken voor de auto en daarna toch echt beginnen met lezen, anders zou ik de deadline niet halen. De ijstijd schoof ik nog even door. Nog altijd ontbrak het aan dat ene lumineuze idee, waarvan ik wel wist dat het zou komen, maar wanneer…Waarschijnlijk midden in de nacht. Doorgaans komen dan de goede ideeën.

Daarna was het de hoogste tijd om af te reizen. De kleine krullebol en de benjamin hadden onze aandacht, omdat hun lieve ouders voor een echo moesten. Lief vermaakte de oudste en ik hield me met de jongste bezig, die als je dat niet deed, watervlug probeerde in alle toonaarden te ontsnappen. Vier balletjes, een tas en een stoelzitting waren voldoende om hem bezig te houden tot aan zijn potje groenten. Iedere keer als een balletje naar beneden rolde tegen de tas aan was het ‘boem’, daarna ontdekte hij twee balletjes tegelijk ‘boem boem’, waardoor hij schaterlachend er nog twee pakte. Heerlijk kindervermaak. Met recht iets om een kinderhand ‘gauw gevuld’ te noemen.

De groenten gingen er met gemak in, terwijl de kleine krullebol zich vermaakte met de auto’s en daarna met drie films pratende locomotiefjes. Zoonlief en zijn lieve vrouw hadden patat bij zich, er was Turkse vermicellisoep, Sehriye Corbasi, en natuurlijk nuggets, kroket en kaassoufle. De kleine kruimel was op een filmpje al schoppend en maaiend met de garnalenarmpjes in de buik te zien, goed zichtbaar. Spannend hoor. Voor de kleintjes, de ouders en voor ons.

Voldaan maar moe gingen we weer op huis aan. In de avond was er een wonderlijk begin van de vierdelige serie ‘The wife, the thief and the canoe’. Een echtgenoot met 12 ambachten en dertien ongelukken groeide het ondernemingsleven boven het hoofd en hij besluit om zich dood te laten wanen. Zijn vrouw, die zichtbaar van hem hield, liet zich na veel stribbelingen meeslepen in dat hele proces, terwijl ze langzaam werden ingesponnen door een web van leugens en bedrog, zelfs naar hun twee zoons toe. Dat leverde aardig wat hoofdbrekens bij de vrouw op. Een wonderlijk, waar gebeurd, verhaal in vier afleveringen op de maandagavond op NPO2.

Omdat ik met negentien graden weggedoken in mijn dekentje nog niet was opgewarmd, scheen bed de enige optie om warm te worden. Samenzijn kent zeker voordelen.