Een gouden strik om deze mooie dag

Wat een geluksvogels zijn we toch om op de valreep dwars door de dromen van Neo Rauch te mogen lopen. Zwolle werd een groot succes. De overweldigende hoeveelheid doeken met enorme afmetingen maakten diepe indruk. Neo Rauch mixt tijd en ruimte, romantiek, classicisme, mythes, realiteit en dromen met elkaar en schept zo een wereld waarbij je vooral je eigen fantasie mag botvieren op de betekenis ervan. Dat er bankjes stonden in iedere zaal was een absolute meerwaarde. Meer dan eens zegen we neer en aanschouwden elk kleinste detail om de beeldvorming in het hoofd compleet te krijgen. Niet zelden kwamen we inmiddels ‘bekende’ figuren tegen, die we in vorige schilderijen ook al hadden waargenomen. De interviews met Rauch zelf gaven de juiste aanvulling. Het feit dat hij soms niet eens wist waarom hetgeen hij schilderde zo op het doek moest komen, duidt dat hij diep vanuit zijn emotie werkt. Zijn beelden zijn zijn taal. Indrukwekkend was de video, waarop hij aan het werk was. Met zijn grote handschoenen aan, de manier waarop hij zijn dikke kwasten en dunne penselen hanteerde, kwamen we hem tegen in een van zijn doeken.

In een paar zalen hingen zijn Tondi bij elkaar. Grafisch werk uit 1993/1994 als grote mandala’s die hij maakte naar aanleiding van een indringende droom. Ze brachten een fundamentele verandering in zijn benadering van de schilderkunst en zijn beeldtaal. De manier waarop ze tot stand kwamen is inspirerend en boeiend.

Er was ook werk van Nieke Koek. Zij stelt het lichaam centraal, het vermogen maar ook vooral het onvermogen ervan. Daartoe gebruikt ze allerlei vormen, van video tot performance, van borduurwerk tot sculptuur. Het gaat haar niet om de vorm, maar om de beleving. Daarbij neemt ze haar eigen lijf als object. Een nies uitbeelden en de grimassen bloot leggen is er bijvoorbeeld een van. De beweging vorm geven in iets wat op een danser lijkt die zich opwarmt om daarna in pirouettes rond te draaien, maar ook haar werk met terminale patiënten en de video met haar oom, die na een hersenbloeding probeert de controle te houden over zijn verlamde hand, waarin hij hardnekkig de pen vasthoudt om de goede hand om te trekken. Stuk voor stuk onderwerpen die tot inspectie van je eigen bewegingsapparaat aanzetten.

Voor lief, die al heel lang niet meer in de fundatie was geweest, was de verbouwing ook een aangename verrassing, met het grote ei er boven op en het panorama dat je er gratis bij krijgt. Als je de trap langs de achterkant nam had je een mooi uitzicht op de gouden vredesduif van Marte Röling en zag je hoe het oude gebouw werd omarmd door de nieuwe architectuur.

Langzaamaan stroomde het museum vol, maar wij waren verzadigd na tweeenhalf uur toeven tussen de schoonheid en de kunst. Aan de overkant was er nog plaats in het restaurant en met een heerlijke lunch en genoeg gespreksstof voor dagen konden we weer op huis aan. De parkeergarage had zich een zondags tarief aangemeten, dat niet zoals in Utrecht, omlaag was bijgesteld, maar juist een tikkie de hoogte inging.

De weg terug baadden we in het zonlicht. Er moest zelfs nog een oude zonnebril uit het dashboardkastje worden opgeduikeld, omdat ze winterlaag stond. Een gouden strik om deze mooie dag.