Een heerlijk vooruitzicht

De volkstuinen lagen er verlaten bij. Twee auto’s stonden op de parkeerplaats en onderweg bij de wandeling langs de sloot naar achteren toe, kwamen we nog twee fietsen tegen. De oude Bali zat voor een van de huisjes en zijn stem waaide weg op de wind. ‘Alles goed’, de gebruikelijke conversatie. ‘Ja hoor, dag Bali’. Voorzichtig hinkstapten we over het modderige veen heen naar drogere en hogere gelegen stroken gras. Op de tuin viel het reuze mee. De Helleborus Niger stond als enige fier overeind met haar kroon van bloemen. De grote cherubijn was omgevallen, terwijl de kleine engel nog altijd naarstig over de vijver waakte. De Bernagie, goed geïsoleerd, herbergde de schilderdoeken met zorg. Drie doeken stonden op de nominatie meegenomen te worden, een paneel en drie kleinere lege doeken voor de experimenten met de olieverf oplosbaar in water.

Dat was het doel van onze tocht. De rest, wilgen die zachtjes hun kroon lieten wiegen, de krulhazelaar die bijna de appelboom in kroop, waren een volgende keer aan de beurt. Dan zouden we gaan snoeien en ruimen. Nu was het te winderig, te koud en te laat. Wat was het fijn om er even te zijn. De roodborst was in geen velden of wegen te bekennen. Zelfs de koolmezen hadden zich verschanst.

Een paar foto’s van de knusse plek en daar gingen we, bepakt en bezakt. Nu moesten we en op het zachte veen letten en er voor zorgen dat de wind geen vrij spel op de doeken onder onze armen kreeg. De kleine blauwe liet zich geduldig volstoppen.

Thuis paste de baklijst precies om een van hen. De andere doeken waren toch veel groter. Ik had zelf het idee, altijd op 50 bij 70 te schilderen. Hoe een mens zich kan vergissen in de maat.

De tekenopdracht van vandaag was:’Teken een hand in zeer verkort perspectief’. De klassieke muziek aan, een oog dichtknijpen en aan de slag. Wat een lastig werkje. Van de weeromstuit was ik bij de invulling van de stand van de vingers er een vergeten. Straks nog eens proberen. Maar eerst gaan we naar de fundatie, waar vandaag de laatste kans wacht, om de doeken van Neo Rauch en de werken van Nieke Koek te zien. Het zal wel druk zijn, maar we proberen rond elf uur er te zijn in de hoop nog een paar lege zalen aan te treffen. In Zwolle zelf is het ook heerlijk toeven. Een fijn uitje, zeker als het weer meewerkt.

Nu eerst in de weer met de ochtendrituelen en daarna op pad. Een heerlijk vooruitzicht.