Iets om naar uit te kijken

Het kleine kerstboompje, eerst zo verguisd, maar aangekleed precies de juiste, stond op het balkon in de ruisende regen. Dertien graden warm was het deze vroege januaridag. Al haar opsmuk en oorbellen zaten weer veilig in de doos te wachten op een nieuwe kans om daglicht te aanschouwen. Zij mocht even acclimatiseren, om gisteren in haar gazen netkous te worden verpakt en weggebracht te worden naar haar zusters, de andere kleine duurzame boompjes. De week daarop, schatte ik in, zouden ze weer naar het bos gereden worden om, met hun wortels in de Hollandse bosgrond, verder te groeien. Een druppel op een gloeiende plaat, maar het voelde goed. Eindelijk de juiste modus voor verantwoord kerstboomgebruik gevonden.

De kamer leek weer ruim en opgeruimd, zelfs nu de wufte sagopalm haar plek had ingenomen. Hoe dat toch werkt bij die dingen. Intussen waren we er van overtuigd, dat we eerst moesten plussen en minnen, aan het begin van dit nieuwe jaar, met de steeds duurder wordende boodschappen, de gasprijzen en al die andere verhoogde tarieven. Alles onder het motto ‘Wat je niet hebt, geef je niet uit’. Het reizen is in principe immers verdrievoudigd. Dat is een extra kostenpost. Met moed, beleid en trouw kom je een heel eind, was de stelregel.

Iedere dag een tekening is heerlijk om de dag mee te beginnen na het schrijven. Dat lukt wonderwel. Het duurt alles bij elkaar hooguit drie kwartier, een tijdslimiet die te overzien is. Eergisteren en de dag ervoor tekende ik de twee portretten uit het werkboek, blind zonder op papier te kijken en daarna contouren met een enkele blik op het papier. Marianne Snoek kreeg haar inspiratie voor 100 dagen tekenen door de opvatting van een filosoof, die ze las. Deze William James was van mening dat mensen die iets negentig dagen achter elkaar doen, een gewoonte ontwikkelen. Dat was de oplossing vond ze tekenen moest een gewoonte worden. Het moest er inslijpen. In ieder geval brengt het vooral veel lol en aandacht voor de kleine doodnormale dingen. Gisteren was het de beurt aan mijn voeten om vereeuwigd te worden. Eigenlijk een heel leuk onderwerp en altijd bij de hand.

Lief heeft de podcasts ontdekt en luistert er een aantal achter elkaar. Het zijn net kleine colleges. Op dit ogenblik heeft de ruimte zijn belangstelling en hoort hij nu hoe de maan ontstaan is. Boeiende informatie die zonder ook maar een vin te verroeren tot je komt. In die zin is het nu zoveel makkelijker om allerlei wetenswaardigheden te vergaren in vergelijk met vroeger. Mijn vader en moeder hadden de televisie hoog in het vaandel en luisterden naar alle katholieke zenders die voorhanden waren. De rest was te rood naar Pa zijn idee. Soms zou je ze even in deze veranderde tijd willen plaatsen om te zien hoe hun keuzes nu zouden zijn.

Na het wegbrengen van ons duurzame boompje gingen we een taartje eten bij dochterlief en de jarige schoonzoon. Ik had Terra Incognita voor hem meegenomen om met elkaar te lezen en daarna weer door te geven binnen de familie. Het echte feest zal eind februari zijn, alle verjaardagen in één klap en het afscheidsfeestje voordat ze Europa intrekken. Dan zullen ze op een gegeven moment ook bij ons langs komen in Verweggistan. Iets om naar uit te kijken.