Geen ‘drie-maal-zeven’ meer

Een derde dag in januari en een belangrijke. Het is de eerste zussendag van het jaar. Wat gaan we doen. Winkelen is het antwoord, want uitverkoop. Daarnaast natuurlijk ook koffie drinken, lekker lunchen en dineren. We volgden onze neuzen en ze stonden richting Hilversum. We hebben allemaal onze eigen lievelingswinkels en bezochten winkels die in de buurt komen van eenieders smaak. Zo was er een groot kledingwarenhuis, een schattige kleine snuisterijenwinkel met een hoog kunstzinnig gehalte, een gerenomeerd dameszaak, een doorsnee uitverkoop met 70 %. Voor elk wat wils. We begonnen met een lichte lunch en kletsten de afgelopen weken bij, oud en nieuw werd doorgelicht, goede voornemens gecheckt. De bediening stemde tot vreugde. Lieve persoonlijke aandacht, geïnteresseerde opmerkingen met een brede glimlach.

Als we een winkel in zwierven, leek het een ware invasie, want we waren met vieren tegelijk en waaierden uit over de diverse rekken. Afhankelijk van de reactie van de verkoopster verbleven we korter of langer in de zaak. Sommige keken je argwanend de tent uit en die scoorden laag, misschien wel tot opluchting van henzelf, maar in ieder geval tot de onze.

In de snuisterijenwinkel leerden we over een, voor ons, nieuwe techniek. Decoupage. Het overbrengen van een afbeelding op een meubel met een eventuele aanvullende schildering van eigen hand. Er waren workshops, maar zuslief nam een probeerpakket. Je weet nooit hoe een koe en haas vangt. Als het niet lukt is er nog altijd die workshop om te volgen.

Hoeden en hoedjes zijn altijd een dankbaar onderwerp. De scherpe blik van fotozus was alert. Ze heeft er oog voor om de meest hilarische momenten te vangen. Met tassen en tasjes zoals het een echte winkeldag betaamd en een changement de planifier belandden we tenslotte in de laatste winkel waar blousen, truien, broeken en een sjaal de buit van de dag aanvulden. Tijd voor een tafel in het restaurant in een dorp niet ver meer van huis.

Onder het genot van de liflafjes, prachtig opgemaakt op het bord en derhalve ook tot kunst verheven, praatten we het afgelopen jaar bij en de veranderingen die bijvoorbeeld mijn omgang met lief voor mij teweeg bracht en voor hen,omdat er tijdelijk minder contact tussen ons was en waardoor dat dan kwam. Er werd ruimte geboden het uit te leggen en dat was iets om dankbaar voor te zijn. Een luisterend en daarmee begrijpend oor is heel wat waard. Vervolgens begon zuslief haar eigenschappen op te sommen en ze kwam er bekaaid vanaf. Liever zijn voor jezelf en er ook al die goede eigenschappen doorheen klutsen vonden wij met elkaar. Het verschil van vroeger en nu in een relatie, in het bijzonder tussen onze ouders, kwam ter sprake. Daaruit bleek dat we allemaal een eigen voorstelling er van hadden. Zo gingen we de diepte in, niet alleen met ernst maar ook met de nodige humor.

Het was genieten de hele dag, de causerietjes, het heerlijke eten, de aandacht voor elkaar. Thuis overviel natuurlijk de vermoeidheid want ongemerkt hadden we een heel eind gelopen. Lief was er met een warme steun in de rug en dekentjes. Pas na een uur was ik bijgekomen en kon ik verslag doen. Zo werkt dat nu. We zijn immers geen ‘drie-maal-zeven ‘meer.