Is dat niet de juiste intentie?

Lief drentelt tussen de twee grote raamgevels heen en weer. Het uitzicht op het siervuurwerk is prachtig. De doffe knallen er tussendoor brengen een schokgolf teweeg die een frisse eerste duik in ijskoud zeewater niet zou misstaan. Vanuit mijn ooghoeken, zittend op de bank, sla ik met gemengde gevoelens de uitzonderlijke verkwisting gaande. Ben ik nog in staat te genieten in de wetenschap dat ik me minimaal twee dagen verschansen zal in de veilige binnenruimte.

Longen, zeker het aangedane soort, en vuurwerk zijn geen dikke vrienden. Pluis houdt er ook niet van. Met platgeslagen oren ligt ze onder de bank te bibberen en zet knikkerogen op. Mag plezier twee maal een subsidie voor de hoge energierekening kosten of hoor je bij het bedenken van al die argumenten thuis in het land van de zuurpruimen, de azijnzeikerds, de notoire milieufreaks. Genieten bij een kostenplaatje dat groter is dan het gemiddelde gezin aan inkomen heeft, is lastig.

Maar een nieuwe dag, de eerste in een gloednieuw jaar, breekt gewoon weer aan en die mogen we uitpakken. Er zit een grote strik van verwachtingen om heen. Twee kleinkinderen op komst, mijn lieve dochter en mijn schone zoon die met hun kinderen gaan Troostrijden door Europa met hun prachtige opgeknapte kleine caravan. De zoon met zijn gezin die weer hopelijk een nieuwe voorgevel in zijn huis krijgt, omdat de overbuurman er met zijn auto in is gereden, lief en ik die hopelijk een mooie nieuwe balans weten te vinden tussen de twee thuislanden die we samen hebben, in de tijd die ons gegeven is.

Gisteren hoorden we tussen de knallen door, waarbij de decibellen omhoog moesten, Guido een aantal rake dingen zeggen. Een van de opmerkingen sneed hout waar het het oordelen betrof op social media. Alles wat daar staat geschreven, is sneller gezegd dan op effect geschat en doet meer kwaad dan men lief is. Een gouden regel had hij voor ons: ‘Maak niet van jouw verwachting mijn verplichting’. Met andere woorden ieder mag zijn eigen verwachting hebben, maar dat geldt alleen voor jezelf en niet voor je omgeving. Een ander hoeft zich daar niet aan te verantwoorden. Ruimte geven aan een ander is zo belangrijk.

Als uitsmijter gaf Claudia haar kijk op de wereld en op het afgelopen jaar, met een zelfde intentie als Guido en een zelfde boodschap, rake zinsnedes, mooie teksten voor de liedjes, overeenkomende denkbeelden over grensoverschrijdend gedrag en onze tolerantiegrens daarin, met eigenheid vanuit haar vrouwzijn en derhalve dus toch weer anders. Haar humor gaf vooral aan dat we al snel geneigd zijn om geshockeerd te reageren als men met zijn mannelijkheid te koop loopt, maar dat we het om moeten draaien en kunnen veinzen dat we er ondersteboven van zijn dat hij met zoiets door het leven moet. ‘Stuur er nog eens een’. Hilarisch.

Dat is ook wat er door beide oudejaarsconferences heen trok. De vraag waar de satire is gebleven. Niet alles is sarcasme, afgunst of gemeen bedoeld. Klop er lucht in. Bezie alles in 3D, van alle kanten. Naast de nadelen ook de kracht blijven zien of de schoonheid is een groot goed. Je eigen steen kunnen bijdragen in wat het fundament van een nieuw jaar zal zijn. Hoe klein en nietig ook, alles telt. Is dat niet de juiste intentie?