In de ware zin van het woord

De Twijnstraat lag gehuld achter een regengordijn bij aankomst en ook bij vertrek. Changement de decor. Zo snel als mogelijk doken we het filmhuis binnen. Alle tafeltjes leken bezet, maar achter in het grote restaurant maakte net een mevrouw aanstalten te vertrekken. Mazzelen. Met een groot glas warme thee streken we neer. De sfeer in die grote glazen aanbouw is geweldig. Boven ons hoofd dwarrelden achter elkaar de bladeren in een pittig windje in het rond en keek je dwars door de overkapping naar de oude muur van Planjers unieke gebouw. Herkenbaar en zo ‘n vertrouwd beeld in de stad.

Er was wegens personeelsgebrek geen bediening maar je kon alles aan de bar bestellen. De twee studenten liepen zich het vuur uit de sloffen om iedereen te bedienen. Vanuit de keuken kwam toch telkens een joviaal bord eten langszij zetten met een grijnzende kok erachter. Het is behelpen, maar daarom niet minder gezellig. De filmzaal was nog rustig toen we er aankwamen. Nooit op de stoelen kijken om het nummer van de rij te ontwaren als je de zaal niet kent. Pardoes dook ik tegen de grond. Afstapje gemist. De verschrikte ogen op rij zes suste ik haastig. Niets aan de hand. Lief keek bezorgd naar me. Maar ik nestelde me in de stoel en bezwoer hem geruststellend hetzelfde. Kan gebeuren. Een ontveld scheenbeen en het kon allemaal erger. Een ongeluk zit in een klein hoekje. We hadden daarentegen wel de beste plek. De laatste rij en stoelen direct naast het gangpad. Hoera.

Langzaam druppelde de zaal vol. Kerstvakantie, druilweer en een mooie film. Meer is er niet nodig voor geluk. De film begon zoals we verwacht hadden na het zien van de trailer. Twee hard lopende jongens dwars door de bloemenvelden. Een imposante aanblik van schoonheid op het grote scherm, de magie van het witte doek. Binnen de kortste keren keken we mee over de schouders van de tengere blonde Leo en de donkerblonde grijnzende Remi naar hun ontroerende vriendschap waar geen gemaaktheid aan te pas kwam. Innig en regelrecht uit het hart. Met de opmerkingen van buitenaf sloegen er kinken in iets wat eerst zo hecht en warm was. De loop van de film nam een onvoorziene wending en daarna volgde een spel van diepe emotie. Zo prachtig neergezet, zo heftig ook. Wat een film.

De zaal was muisstil. Er ritselde en ruiste niets. Men hing, net als wij, tegen het doek aan. De beste film van het jaar.

Toen de beelden stil vielen moesten we wel iets eerder opstaan als eersten uit de rij. We besloten niet in het gebouw te blijven maar door te wandelen naar de Kade, waar vast wel een restaurant een tafel vrij zou hebben op vrijdagmiddag, borreluur. Het was duidelijk dat het hele verhaal moest landen en een plek moest krijgen. Bij Orloff was het goed toeven. Al pratend haalden we de beelden omhoog en onze eerste gedachten onderuit, omdat die geschoeid waren op aannames bij het zien van de jongens, net als bij de puberale eerste blik van de kinderen op school. Zo snel is een etiket opgeplakt. Inderdaad.

Over een ding waren we het eens. De film ‘Close’ behoorde tot de betere films. Een waanzinnig knap neergezet staaltje van emoties door Lukas Dhont. Meer dichtbij kon je als kijker niet komen. Een ‘schouw’spel in de ware zin van het woord.