De volle aandacht

De werkkamer begint vorm te krijgen. Van het kleine tafeltje dat er stond konden de poten afgeschroefd worden. Met mijn wapperende handjes was ik begonnen met het losschroeven van vier maal vijf kruiskopschroeven. Als ik er bij ging zitten kostte me het geen bovenmatige inspanning en alleen bij de eerste aanzet moest er kracht gezet worden. Zo was ik op de vroege morgen heerlijk aan het rommelen tot zoonlief zijn hoofd om de hoek stak en hoofdschuddend mij op mijn ouderwetse gemoedelijke wijze bezig zag. Even later kwam hij aanlopen met zijn schroefboormachine en draaide in een oogwenk de andere drie poten los, sneller dan die ene poot handmatig was gedaan. Nooit aan gedacht natuurlijk.

Daarna kon alles dat onder de tafel had gelegen gesorteerd worden en voor het merendeel verbannen naar de kringloop of de stort, al naar gelang de staat van zijn. Opgeruimd staat netjes. Nu staan in een hoek alleen de twee grote bakken, tassen, schoenendozen met foto’s nog te wachten tot ik weet hoe ik het aan ga pakken, die op te delen en uit te zoeken. Alweer een stuk verder in het grote ruimte scheppen.

Lief is bezig aan de laatste bladzijden van de biografie en ik laat hem omdat ik weet hoe indringend het droeve einde er zwart op wit staat. Niet de bekende afloop, maar vooral de vermeende weg er naar toe en hoe Judith Koelemeijer dat beschreven heeft.

Als we weer tot de orde van de dag overgaan is er op de eerste plaats de gang naar de kringloop en vervolgens naar de pientere Zweedse opbergspecialist, die voor mijn simpele boekenkasten boven laden en laatjes, bakken en bakjes verkoopt. Daarmee verwacht ik de foto’s te kunnen sorteren, want buiten een berg aan familiekieken zijn er natuurlijk ook een enorme massa schoolfoto’s van mijn kinderen in de groep, uit de verschillende jaren, waar iets mee gedaan kan worden. Dat wordt nog piekeren en peinzen, want weggooien is nauwelijks een optie, maar wat dan? Het is mijn verleden, en mijn geschiedenis, waar niemand mee uit de voeten kan.

In een nostalgische stemming,vermoedelijk door de foto’s, besloot ik onder het breien van een paar pennen de kerstliederen van Herman van Veen op te zetten. Heerlijk meezingen met de prachtige muziek en beelden ophalen van een kerstontbijt vroeger, met de kinderen om de tafel en dezelfde muziek als begeleiding. De glanzende oogjes in het kaarslicht, de wangetjes, het grote genieten van al dat lekkers, dat bij hoge uitzondering, echt alleen op feestdagen ter tafel kwam. daar hoorde rosbief bij, katenspek, fricandeau en gekookte eieren, jus d’orange, verse broodjes en kerststol met spijs. Om de feestvreugde te verhogen mijn tweedehands damast en toen die er niet meer was een groot wit laken met een kerstloper van het een of ander erover. Een kerstster op tafel als finishing touch. Breeduit dekken met glazen op voet en de boerenkommetjes voor de thee, de eierdoppen, de boter in de oude botervloot uit de jaren dertig en de kaarsenstandaards. Kerst anno de jaren tachtig. Nostalgie op hoog niveau, die teruggreep op de kerstnachten van thuis in de jaren vijftig, na de nachtmis met drie heren.

Zoonlief kwam thuis, de jongste, en vroeg wat ik nu toch voor een vreselijke muziek luisterde. Mijn grote glazen zeepbel met de mooie herinneringen spatte in duizend stukjes uit elkaar. Hij droeg een paar ideeën aan, maar moeders bleef liever nog even verpozen bij vroeger. Mijn vroeger en nauwelijks het zijne, terwijl lief alle kringloopspullen naar de auto sjouwde. Er blijft nog genoeg te doen, maar dit zijn die kleine waardevolle momenten, beloond met de volle aandacht.