Lezen en erbij blijven

Appje van lieve schoondochter met haar mooie buik. ‘Kom je mee het hartje luisteren, mams’. Zo’n kans laat ik me niet ontglippen. Dus om zeven uur, voor het eerst sinds lang door de wekker, bij het krieken van de winterdag, opstaan en sneller dan ooit in de modus van het ochtendritueel. Er moesten ruiten gekrabd worden, maar om tien over half negen reden we naar het geboortehuis van het ziekenhuis, waar de verloskundigen praktijk hielden. ‘Het duurt maar vijf minuutjes hoor’, verontschuldigde ze zich. Krachtig sloeg het hartje. Tussendoor sijpelden wat mededelingen, die de verloskundige met belangstelling aanhoorde. Inderdaad, sneller dan deze geruststelling kon het niet. Maar het was prima zo en ook door de gedeelde tijd die we hadden, met de volle aandacht voor elkaar.

Wonderlijk genoeg werd ik wat emotioneel bij het uitleggen wat voor soort oma ik was. Niet een oma-oma, want de ruimte voor de opvoeding door paps en mams hebben prioriteit nummer één. Ik vul aan, met leuke kleine momenten, soms langer en in geval van nood, als het kan, helemaal natuurlijk. Zo heb ik het met allen gedaan. Iets in de trant van ‘gelijke monniken, gelijke kappen’. Ik kan niet op alle kleinkinderen passen. We zijn te rijk gezegend. Wat was het fijn en intiem met elkaar. ‘Ik bof met al mijn lieve schoonzonen en schoondochters’, vertel ik haar en daar zijn weer die waterlanders. Ik laat het maar. Zo is het nu eenmaal.

Thuis even uitpuffen en warm worden en daarna in de middag een afspraakje met de toekomstige ‘vader’. Zoonlief voor mezelf alleen, hoe kom ik aan die mazzel. We besluiten in het naburige dorp te gaan lunchen, waar mijn halve leven woont en werkt omdat de school er heeft gestaan. Ook dit was warm en gezellig met veel aandacht voor elkaar, alle veranderingen, de verwachtingen, het delen van elkaars gevoelens, onder mijn soepje en zijn gepocheerde ei, zalm en landbrood. Heerlijk in alle opzichten. Bij het weggaan twee lieve vriendinnen, die ik al veel te lang niet meer gezien had, maar dat viel onmiddellijk weg bij de hartelijke omhelzingen. Zoonlief vond ook een bekende, dus in een notendop konden we wat ervaringen uitwisselen in de wetenschap dat we ooit elkaar voor altijd in het hart hebben gesloten en dat het goed is, zoals het is.

Zoonlief en ik kuieren de markt over en komen nog twee bekenden tegen. Een van hen verhaalde van zijn voetbalclub vroeger, waarvan mijn vader voorzitter was. Hij had nog gevoetbald onder het trainerschap van broer. In flarden zweefde het verleden voorbij. Het Ondiep, mijn vader, het clubhuis, de broers. Mooie beelden.

Eieren en kaas bij de kaasboer, waar een hartelijke en goedlachse sfeer hing. We slingeren tussen de kramen door. Mijn arm door de zijne gestoken, die grote zorgzame zoon van mij en babbelen, honderduit. Daarna reed hij me weer naar huis. Wat een bijzondere dag. Kwaliteits-tijd met alle aandacht voor elkaar.

Thuis wacht lief om mijn opgetogen verhalen aan te horen bij een potje thee. Schrijven, lezen, ervaringen uit de biografie uitwisselen en toetsen hoe ik een en ander heb ervaren. Zo fijn om het van twee kanten te kunnen benaderen. Voor het weekend ligt er en documentaire van 2Doc klaar ‘Etty Hillesum-zoektocht naar een schrijfster in oorlogstijd’.

‘Berg’ van Ann Quin is een heel ander soort boek. Ik moet even wennen aan de manier waarop ze de gedachten in het hoofd van de Zoon over het voetlicht brengt en probeer al lezend orde in de chaos te scheppen. de draad ontglipt je snel. Het devies: Lezen en erbij blijven.