‘Souplesse oblige’ alstublieft

Kalmpjes aan, dan breekt het lijntje niet. Tussen neus en lippen door toch nog een poosje aan de nieuwe werkkamer gewerkt. De tafel op haar plek, laatjes erboven op, planten een plek gegeven, de gordijnen op maat geknipt en daarna is het gezelligheid troef. Tevreden bekijken we het resultaat. Dat is een. De rest komt later. Daarna de sintcadeautjes inpakken met witte pleister, want de plakband had de kuierlatten genomen. Met twee tassen vol reden we richting Amersfoort, waar de kleine krullebol en de benjamin vol spanning de middag probeerden door te komen. Dat is een hele toer, als je is verteld dat de goedheiligman misschien wel langs kon komen. Dus werd vaders geduld zwaar op de proef gesteld, omdat de kleine krullebol allerhande manieren verzon om ons uit te dagen.

De cadeautjestassen stonden wijselijk in de auto, tot op het moment dat het eindelijk tijd zou zijn. Die kwamen aan bod na het groentepotje voor de jongste en de patatjes, de enige echte feestmaaltijd die juichend ontvangen werd. Mijn lieve schoondochter had het meegenomen toen ze klaar was met werken. Daarna, eindelijk, konden we het hele arsenaal aan sinterklaasliedjes, goud van oud, uit volle borst meezingen. Met een moderne twist, dus vriend van sinterklaas, geen roe en geen stoute kinderen en ook geen onbekende oubollige teksten, want er waren duidelijk een aantal veranderingen ingeslopen. Het maakte niet uit. In drie versies, die van opa en oma, die van pa en ma en die van de nieuwe generatie, zongen we met spotify mee. Ja ja, geen berg te hoog, geen brug te ver, voor het doorvoeren van veranderingen.

Ineens geklop, maar ook twee deuren die open stonden en onze krullebol die recht in het gezicht van zijn vader keek, maar niet zag dat de hand die net gestrooid had, bij hem hoorde. Het hoeft, in het heetst van de strijd, niet zo spectaculair te zijn. Tassen met pakjes naar binnen zeulen, nog even dank U sinterklaasje zingen, handjes die verlangend op de nieuw aangekomen pakjes lagen en het sein dat er uitgepakt mocht worden, maar eerst het gedicht. Oma sint had in de voorbereidingen op een groot vel met zwarte marker uit haar grote beeldende mouw een klein verhaal op rijm geschreven. Gelukkig maar. Een perfecte inleiding. Daarna ging het los.

Met twee van die koters onder de drie is bewust en met aandacht uitpakken een gotspe. Zo snel als verantwoord ging alles naar de plek van bestemming en toen alle spanning eraf was, lees uitgepakt, daalde een intense rust neer. Papier mee voor de papierbak thuis, speelgoed één voor één met aandacht bekeken en uitgeprobeerd, de jongste naar bed, en krullebol zoetjes genietend van zijn twee auto’s die ook mee naar bed mochten. Moe maar voldaan lieten we het stel achter. Bedankt lieve schatten, wat een heerlijke after-Sint.

Thuis was er dat wonderlijke programma over windmolens en hun overlast, met kritische vragen aan een minister die er wel heel vaag mee omging en daarna werd het punt van excuses voor het verslavingsverleden aangehaald. In mijn optiek wordt het alleen maar duidelijker hoezeer het kabinet vasthoudt aan een eigen denkwijze en niet meedenkt met de groep waar het uiteindelijk omgaat. Eigen datum, eigen wijze. Een zucht van mijn kant. ‘Souplesse oblige’ alstublieft.