De dag was omgevlogen

Lief bleef thuis lezen in de biografie van Etty. Dat stuk geschiedenis dat je onnavolgbaar inpakt, waardoor het moeilijk wordt om je los te scheuren van het verhaal. Die ochtend hadden we wel eerst de tafel voor op de werkkamer in elkaar gezet, wat nog een klusje was, omdat het uit drie delen en heel wat onderdelen bestond, genummerd gelukkig, maar met verkeerde schroeven erbij. Ze staat nu nog niet op haar plek, maar je zou er al lang en breed aan kunnen werken met uitzicht op de boom voor het raam. Ik keek er naar uit. Het werkblad is ruim. Er valt goed op te tekenen, hoe mooi is dat met daar beneden een tableau vivant voor je neus. Urban sketching op mijn manier, zal ik maar zeggen.

Ik zette mijn denkbeeldige verlate Sintbril op en ging op pad, maar eerst even langs dochterlief. Voor de filosoof en zijn zus een mooie witte cyclaam in pot om voor te zorgen en voor paps en mams een kerstbal in de kleuren van de kamer. Warme omhelzing, gezellig geknutsel, gesprekje van vrouw tot vrouw met mijn parmantige lieve kleine, die druk bezig was om haar geverfde schoenendoos gevuld te krijgen met watten, geverfde wc-rolletjes, goudsnippers, glitters en krijtjes. Heel het leven is zoals de goudsnippers, als je er oog voor hebt. Één van de snippers was een cadeautje voor mij maar ik mocht het niet meenemen. Iets in de trant van ‘je mag er alleen maar naar kijken’. Dat geldt immers in een museum toch ook.

Daarna in mijn kleine blauwe schimmel naar het groot winkelcentrum, waar cadeautjes lagen uitgestald als het snoepgoed in het luilekkerland van holle bolle Gijs. Wat moet je kiezen in vredesnaam. Twee middelgrote gevaartes op vier wielen, een lieve aaibare wintertrui voor de benjamin en drie stoere t-shirts met lange mouwen voor de kleine krullebol, wat sinterklazen-chocolade munten en de boeken heb ik thuis, daar kies ik een paar mooie uit, of een voorleesboek voor beide. Voor de lieve ouders wat gedachtekaarten. Ziezo, Sint is net op tijd klaar. De winkels gaan dicht en ik overbrug de tijd door een hapje te eten in het restaurantje vlakbij de afgelegen plek, waar over twee uur de tuinvergadering begint.

Het is lang geleden, dat ik alleen aan een tafeltje zat. Met mijn rug naar de goegemeente, in een heerlijk rustig hoekje, genoot ik van drie kleine gerechten, die werden voorgeschoteld. Precies genoeg qua hoeveelheid en qua tijd om het te verorberen. In de regen spoorslags naar het tuinencomplex, een van de oudsten in de stad, waar in het gezellige clubgebouw de tafels al klaar stonden voor ontvangst. Een klein gezelschap, de geijkte punten, het tolken voor onze Turkse bewoners en de litanie van een meneer, die het altijd koud heeft. Kalm gebabbel, kritische vragen, algemene zaken, het kwam allemaal aan bod. Na twee uur waren we klaar.

Thuis wachtten de bestelde boeken in de brievenbus, klem zoals gewoonlijk, eerst het karton open wurmen, de boeken eruit en dan pas het omhulsel, ‘Berg’ van An Quin en ‘Het zwijgen van Maria Zachea’ van Judith Koelemeijer. Sinds de bio ben ik fan van haar schrijfstijl. Lief ontving me met open armen. Gezellig. Een wijntje na, een docu van James Bond in Close-up om de zinnen te verzetten, wat uitwisselingen en genoeglijk gekout. Opnieuw had de tijd vleugels gekregen. De dag was omgevlogen.