En klaar is december

‘Het lied van ooievaar en dromedaris’ is zoals de titel klinkt. Een wonderlinge mengeling van tijd, eeuwigheid, literatuur en erfenissen in de meest ruime zin van het woord. Daarbij moet ik vooral de dood niet vergeten, die zijn eigen grote en een plastische rol speelt. Vlak voor het slapen gaan of voor het dineren zou ik het niet lezen. Geef het ruim de tijd om het te overpeinzen, elk verhaal op zich, maar ook om het te verwerken. Ongetwijfeld ga je nadenken over je eigen sterfelijkheid, Het razend knappe in het geheel is dat in elk verhaal steeds opnieuw een herhaling van bepaalde items voorkomt. Het wordt haast een sport om ze te ontdekken.

Ik dacht dat ik vrienden had gemaakt met kleine bruine wants, die aan het achterlijf een parel van wit kleurt, maar vanmorgen kwam de grote ontknoping. Er zijn er twee. Iedere keer dacht ik dat hij met me mee liep en bijvoorbeeld zich in de plooien van mijn warme wollen sjaals verstopte. Een desillusie dus. Ik zag het al voor me. Een makke wants.

Ineens schiet me het verhaal van de kleine Prins en de vos te binnen. Het prinsje vraagt aan de vos of hij met hem wil spelen, maar de vos antwoordt, dat dat niet kan omdat hij niet tam is. Het is een prachtige parabel over vrienden maken en het hart voorbereiden op gelukkig zijn. Helaas weet ik niet hoe je een wants tam moet maken, maar we kunnen wel vrienden zijn, omdat mijn hart opspringt als ik hem alleen al zie. Tenminste, toen ik dacht dat het er nog een was. Nu blijkt dat ze toch graag de warmte in huis opzoeken, kunnen ze beter naar buiten. Het spijt ons goede vrienden.

Ziezo, de laatste boodschappen zijn gehaald. Dat is een kleine mijl op zeven, omdat de dichtstbijzijnde winkels in het dorp twee dorpen verderop staan. Het betekent dat de bewoners altijd met de auto of bij gebrek aan auto of rijbewijs op de bus zijn aangewezen. Die gaat vrij frequent een keer in het uur. Het hotel dat geboekt is kent geen ontbijtservice, dus slaan we extra in. Morgen wordt het hier mistig en slecht zicht en dan is rijden ook niet een onverdeeld genoegen. Regeren is vooruitzien moet je maar denken.

Straks wordt het een maaltijd dwars door de koelkast heen, dat is lang geleden. Het dient om alles wat op moet in een voedzame maaltijd te verwerken. Het doet me denken aan mijn twee projecten van de afgelopen jaren: ‘In 80 dagen de wereld rond’ en de maaltijden ‘Dwars door de kast’. Beiden een groot succes en eigenlijk zeer geschikt om nog eens dunnetjes over te doen, maar dan in een ander thema. Daar ga ik eens op spinnen.

Een van de oudleerlingen van onze school stuurde een boodschap rond op Instagram. ‘Dear december. You’re the last one, make it the best one’. Zo is het. Laat het maar een mooie maand worden. Met kaarsjes, ijsmutsen, winterwanten, warme chocomel, hartverwarmende wensen, natte hondenneuzen en opgekrulde poezenlijven, mistwolkjes uit de monden, pommanders volgestoken met kruidnagel en adventskransen, met delen wat je missen kan, maar vooral met een beker vol tevredenheid, omdat we hebben wat we hebben. Een mooie strik erom en klaar is december.