Maar eerst nog even blijven genieten

Nieuwe vrienden maak je niet snel, hoorde ik laatst ergens. Maar wij hebben twee van de beste gevonden. Natuurlijk kende lief hen al. Ooit, in de jaren van hier vertoeven, ving hij de honden op van eigenaren die een tijdje naar Nederland terug gingen. Zo leerde hij deze twee lieve mensen kennen. Hun hond is er nog altijd en kent en herkent zijn tijdelijke baas als geen ander. De blauwe prins vond hij maar een indringer, daar moest even een plasje tegenaan.

Corona maakte een eind aan de ontmoetingen. Maar in de maand augustus waren ze bij ons langs gekomen omdat ze in de buurt waren en hebben uren op een theetje gezeten in mijn onwetendheid over afstanden en kilometers in dit land. Volgend voorjaar volgt er een herhaling en reken maar dat ik mijn gastvrouwschap uit de kast ga halen. Nu werden we daar onthaald met speculaas uit Nederland, want bijna Sinterklaas, en een heerlijke romige paprikasoep van een echt ouderwets wedgwood bord en kommetje. Afbakbroodjes voor het lekker erbij, emmentaler, roomkaas en boter om het te vervolmaken.

Het huis lag in niemandsland, een half uur rijden van Kaposvar af en de kleine blauwe moest dapper de gaten en kuilen in het wegdek ontwijken met mij als leidende factor aan het stuur. Twee weggetjes verkeerd gereden en alsnog, omdat de goede man buiten stond, op het laatste nippertje niet tevergeefs rechtsomkeer gemaakt. Het was een dorpje van niks, maar dan. Het huis, de garage met de wijnkelder eronder, het terras en de mooie kamers, sfeervol, aangepast aan de moderne normen, boordevol kunstschatten van over de hele wereld, smaakvol ingericht en een lap grond dat strekte tot aan het vrije land erachter. We waren perplex.

De hond kwam ons kwispelend en blij tegemoet om zijn oude logeerbaas met liefde te verwelkomen, net als de beide baasjes. Een rondgang door het huis en daarna een aimabel gesprek aan de koffietafel. Vriendlief had jarenlang aan verscheidene ambassades gewerkt en zijn vrouw ging mee. Daardoor was de kunst die er hing van diverse buitenlandse kunstenaars. Het hele huis ademde een vleug van Pakistan, een klik met heel veel landen in Afrika, een zweem van Maleisië en Java, en Thailand. Ze kwamen allemaal in kunstige uitingsvormen aan bod.

Het mooist vond ik een schilderij op een roestige oude golfplaat waar een vader met kind stond en een van de Blue Donkeys, de bussen van een land in Afrika. Hun hele leven werd hier geëtaleerd. Hoe fijn om omringd te worden door zoveel schoonheid. Het werd een heerlijke middag met veel herkenningspunten. Om half drie wilden we weer terugreizen omdat het druilerig was en het vroeg donker zou worden en dat was een reden om hier met de slecht verlichte wegen niet afhankelijk van te zijn. Begrip was er volop, ons kent ons.

Ik heb geen foto gemaakt, zelfs niet stiekem. Dat zou de integriteit schaden en kon eenvoudigweg niet in het vertrouwen dat deze vriendschap wel eens kon uitbloeien tot iets moois. Koesteren dus.

Nu zitten we in de bibliotheek. De avond strekt zich behaaglijk uit. Nog zegge en schrijven twee dagen te gaan. Het is een kwestie van opruimen, inpakken en afbouwen, maar ook van herinneringen opslaan in het hart om straks met liefde dit huis weer te betreden. Maar eerst nog even blijven genieten.