Waarop het zoet dromen is

Het glinstert. Alles wat door de zon wordt aangeraakt, licht op en het water op de nog natte bladeren vormen kleine heldere parels aan hun randen.de tuin is sprookjesachtig mooi en omfloerst door dit speciale ochtendlicht. De laatste bladeren van de blauwe regen, die in de zomer de fluweelbomen is ingeklommen, versterken het geel van de hosta en het laatste blad aan de hibiscus.

Na de middag in het atelier te hebben vertoefd, moesten de koude tenen warmen in de bibliotheek waar ik de voeten onder de verwarming kon vouwen, terwijl we het hart verwarmden met de podcast van de VPRO. ‘Nooit meer slapen’ geeft het gesprek weer van Femke van der Laan met de auteur Kader Abdolah, over zijn pas verschenen boek: ‘Wat je zoekt, zoekt jou’. Daarmee wil hij de dertiende eeuwse dichter Rumi introduceren, die de Oosterse taal en poëzie zo beeldend heeft verwoord in zijn talloze gedichten. Het wordt ingeleid met het verzet van de dappere jonge vrouwen, die op dit moment in Iran nog steeds in opstand zijn tegen het regime en weigeren hun hoofddoek nog langer te dragen. ‘Een wonder’ noemt Kader dat, omdat het in deze tijd wereldkundig gemaakt wordt en iedereen op de hoogte is van dit dappere verzet. Hij is bang dat ze het niet zullen winnen omdat het enige wat van belang is voor de imam of de ayatollah’s hun grijze baarden en de gesluierde vrouwen zijn. Bovendien kunnen ze nergens naar toe en zullen derhalve kost wat kost blijven.

De stem van Kader klinkt gedragen, met een vet Iraans accent, dat ik zo herken. Het zorgt ervoor dat je ingespannen blijft luisteren. Een ander gegeven is dat hij veelvuldig in de derde persoon over zichzelf praat. Rumi is hem met de paplepel ingegoten. ‘Kregen we met de melk van de moederborst mee’, zegt hij. Zijn vader was doofstom en dat feit betekende dat hij ‘de taal voor zijn vader’ moest zijn, aanvankelijk een last als kleine jongen, maar later en nu in Nederland een zegen. Zijn moeder ontnam hem zijn kind-zijn, hij werd ruim dertien jaar ‘Man’ genoemd. In die dagen hoorde Rumi bij de opvoeding. Nu heeft hij eindelijk de kans gekregen hem te doorgronden en te herschrijven in het Nederlands met behoud van de nuances. Wat een grotere missie voor hem werd, was de brug die hij kon slaan tussen Oost en West met de taal van deze dichter, die schreef over liefde, verlangen, en hoop in een beeldspraak die onze eigen taal aanvult en in balans brengt. Door het bestuderen van de dichter komt hij ertoe om de onaangenaamheden uit zijn jeugd op een hoger plan te tillen en er de meerwaarde van in te zien. Zonder deze bijzondere jeugd was hij nooit een woordensprokkelaar geworden, lijkt me. De stem van Kader is krakerig zangerig, die van Femke van der Laan aangenaam, het is een fijne podcast om te beluisteren.

In de avond is er ‘Intouchable’ die lief nooit had gezien. Omar Sy met zijn ontwapenende glimlach en onorthodoxe aanpak en Francois Cluzet spelen samen de sterren van de hemel. Dit is mijn derde keer en iedere keer weer ontdek ik nieuwe elementen erin. Al met al een ontroerende avond als toetje op een mooie dag, waarop het zoet dromen is.