Tijd voor de dagelijkse boodschappen

Er werd hard op het raam gebonsd. De bel zit namelijk achter het toegangshek. Eigenlijk niet handig bedenk ik me nu. wij zaten in de keuken. Lief las het boek van Willemtien Olthoff, verhalen opgetekend door Rob Troostheide, de vader van mijn lieve schoonzoon en ik breide een pennetje aan de vijfkleurendas, terwijl ik luisterde naar de opmerkingen en voorgelezen stukjes. Naast me liggen de boeken van Philip Huff en Judith Koelemeijer. Het eerste is ‘Wat je van bloed weet’, zo aangrijpend dat je af en toe er afstand van moet nemen. Het tweede is de biografie over Etty Hillesum. Die is op een hele andere manier indringend. Er zijn verhalen bij die ik lastig te plaatsen vind, omdat we er tegenwoordig zo anders naar kijken. Haar verhouding met de handenlezer Spier bijvoorbeeld, die als gewoonte had om met zijn vrouwelijke clientèle te worstelen. Een wonderlijke gewoonte voor een therapeut. Etty versterkt het door in haar dagboek op te merken dat hij er soms wel heel vreemde kreungeluiden bij maakt. In de huidige tijden van Me Too volstrekt ontoelaatbaar. Verbazing dus alom aan mijn kant.

Gisterenochtend hadden we een goed gesprek over de voeding die een mens nodig heeft om het leven interessant te houden.. De neiging is er om te vervallen in de huiselijkheden van de dag, ondanks de vele gebeurtenissen op ons pad. Door artikelen en boeken te blijven lezen of het beluisteren van een podcast, en vooral ook door dat uit te wisselen met elkaar ontstaan er boeiende gesprekken en nieuwe inzichten of een bevestiging van je eigen gedachtengoed. Een mens heeft het nodig om te blijven bloeien.

In de middag besloten we een wandeling te gaan maken in het park van Szigetvar, een half uurtje rijden hier vandaan, de plaats waar we elke dag de boodschappen doen. Ik wist dat het er was, maar we hadden het in de vorige twee keer niet bezocht. Tot mijn verbazing was het een prachtig park met oude woudreuzen die statig hun kruinen ten hemel spreidden, terwijl de zon door het gefilterde bladerdak spikkelde en alles in vuur en vlam zette. Er was een grote burcht met imposant dikke kasteelmuren rondom met in de nissen schietgaten. We konden er omheen lopen en kwamen langs een vijver, waarin het water grijsblauw kleurde en daarbij kunstig werd verweven met de weerspiegeling van de bomen. De oevers werden versterkt door een oud wortelnetwerk. Vermoedelijk zat er blauwalg in de stilstaande plas, maar het zag er sprookjesachtig uit. Een beetje zoals de vijver waar de sprookjesschrijver van Annie M.G.Scmidt iedere ochtend zijn pen in doopte.

Lief vertelde dat het park vroeger verwilderd was en dat er toen weinig aangedaan werd. Een bord verderop getuigde van de aanpak door de gemeente om er een recreatiepark van te maken. De kleine kiosk aan de rand van de vijver voor koek en zopie was in de zomermaanden ongetwijfeld in bedrijf en onderschreef daarmee het beoogde doel.

Hier en daar liepen dames stevig gearmd uitvoerig te kletsen en er waren zelfs twee voorbijgangers met honden aan de lijn. Een verschijnsel dat je hier nauwelijks tegenkomt, omdat de meeste honden als waakhond dienst doen.

Het werd een tikje kouder en de zon wedijverde in oranje en roze gloed met de boomkruinen. Het dorp met het enorme thermaalbad aan de rand lag er stilletjes en lieflijk bij. De straat met haar gekleurde gevels gaf vrij uitzicht op de witte kerk. Hier en daar lieten poorten doorkijkjes toe op binnentuinen. Een kleine magere zwarte poes stapte monter van een opstapje af. Even later zagen we haar weer omdat ze achterlangs naar de volgende straat was gelopen. De kleine blauwe wachtte ons getrouw op voor de ingang van het park. Tijd voor de dagelijkse boodschappen.