We gaan het zien en beleven

Het avontuur pakte iets anders uit dan verwacht. Het begon voorspoedig. Heerlijk weer, een stralende zonovergoten dag, lieflijke velden langs de wegen, weinig drukte. Duitsland doorkruisen bleef een lange rit en pas in de avond kwamen we in Karlsbad aan met de illusie een klein hotelletje te zoeken. Er lagen een aantal praalhanzen naast elkaar, de een nog luxer en protseriger dan de andere. Een stad met een rijke geschiedenis, dat was meer dan duidelijk. En een met steile straatjes omhoog en naar beneden, geen makkelijke rijtoer en met een wirwar aan eenrichtingsverkeer. Lastig zoeken op deze manier. We zochten op hotels, maar het tomtommetje zelf kwam ook niet uit de weerwar van straten. Het was rond half zeven, dus we hadden nog even de tijd. Dan maar een hotel buiten de stad op de weg naar Praag.

Waar we in Duitsland er verscheidene op onze weg waren tegengekomen, bleef onze verlangende roep om een slaapplek letterlijk de roep in het duister. De nacht bracht ons op de onverlichte bergwegen zonder middenstrepen een veelvoud aan illussatoire beelden, een rots die er niet was, een pad dat recht doorging maar toch bleek om te buigen, verkorte afslagen. We vierden Halloween op geheel eigen wijze. Er kwam nog net geen Dracula om de bergtop piepen, wel een waas van witte wieven die de spanning verhoogden. Kalm blijven is een kunst, maar het lukte. Eindelijk een hotel op een duistere plek, een klein geval, dat achenebbisj in haar voegen hing. Het voelde unheimisch. Toch maar een stukje verder rijden.

Praag kwam in zicht en daar, na een aantal keer verkeerd te zijn gereden, vonden we hotel Golf omdat het met grote neonletters was aangekondigd. Er was nog net een kamer vrij. Dubbel genieten na de lange reis van de luxe en de heerlijkheid van het hotel. Een droomloze slaap volgde.

Dag twee was heel anders. Onbekend met de route, onverwacht veel bergen, slecht wegdek dat een nevel aan opspattend regenwater veroorzaakte en daarmee erbarmelijk zicht, en jakkerende vrachtwagens die elkaar veelvuldig passeerden, viel ons ten deel. Dapper zwoegde de kleine blauwe voort. Tjechie was bij dergelijk slecht zicht niet de meest aangewezen plek om er te zijn. Bij Brno werden we omgeleid en kwamen op landweggetjes en in kleine stadjes terecht, dat ons even een zicht gaf op een vergelijk met Verweggistan. Ook daar stonden we een half uur lang in de file vanwege een ongeluk. Iets wat op deze natte dag in onze ogen nogal veelvuldig voorkwam. Kalmpjes doorrijden dus, met het verstand aangescherpt.

Tot onze verbazing moesten we ook nog een hoekje Slowakije door en daarna lag het vernieuwde wegennet van Hongarije voor ons en liet de blauwe snorren als vanouds. Opnieuw ging de helft in duisternis gehuld en dat was alleen lastig op de onverlichte weg naar ons dorp, terwijl de regen ons had ingehaald en op het dak kletterde. Eindelijk konden we de straat indraaien, waar vriendlief de lampen in het huis al had ontstoken, zodat het vriendelijk wenkte, de verwarming open had gedraaid en het hek en de eerste buitendeur uitnodigend had geopend.

Het was thuiskomen op alle fronten, veilig en warm, een pilsje en wat witte wijn om het te vieren en toch nog een goed gesprek. Vandaag gaan we het land en de Datsja goed bekijken, de kamers invoelen, de voorraad aanvullen. Een dubbele retraite na een vermoeiende inspanning brengt vast nieuwe mogelijkheden en ideeën op ons pad. We gaan het zien en beleven.