We gaan er voor

Het pannenkoekenfeest bij de lieve filosoof was een groot succes. Helemaal jarig en glunderend bij de aandacht en de pakjes, bij gebrek aan inpakpapier ingepakt in krant. Mooi touwtje er omheen en klaar. Naamschrijven in stroop en smikkelen met veel poedersuiker en kaas. Ouderwets lekker. Mooie kleine exemplaren. ‘Mijn moeder bakt de lekkerste’, roemt zoonlief haar pannenkoeken. Groter compliment is niet denkbaar.

Ziezo, inktober zit erop. Elke dag een tekening, soms twee of drie in een keer op te drukke dagen. Leuk om te doen en soms lastige opdrachten als het een karaktertrek betrof. Een mooi moment om naar Verweggistan af te reizen. Alles zit in de koffer, ze kon nog dicht. De kleine blauwe heeft een was-en-waxbeurt ondergaan en is er ook klaar voor.

We hebben er zin in. Als ik denk aan de weidsheid van het land, dat prachtige oude Habsburgerhuis, de vijgenboom, die haar vijgen in de twee maanden van afwezigheid een voor een op de grond heeft laten ploffen en de wielewaal op haar wenken heeft bediend, de beelden in de tuin, ongenaakbaar op hun vaste plek, die de boel in de gaten houden, het prieel dat onder de overweldigende lading van de druif is doorgezakt, de datsja met mijn achtergebleven tekeningen en maaksels, het landgoed dat bos is met de liefdevol te belopen paadjes, mijn lievelingsplekken, voor het raam in de keuken en het zitje in de bibliotheek.

Iets anders is het wegsluipen uit de hectiek van het dagelijks bestaan, die daar niet lijkt te zijn. Mensen doen hun boodschappen bij een van de twee supermarkten en klotteren wat op hun erf. Het nieuws komt, als je daar zelf naar op zoek bent, mondjesmaat binnen. Er zijn geen slinkse sluipwegen om het wereldkundig te maken. Geselecteerd kijken is het grote voordeel van een dag die zich doorgaans vult met natuur met boeken, podcast en met muziek. Automatismen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Wij zijn samen en op elkaar gericht. Nederland is video, is facebook, is app. Alleen de kinderen, de zussen en de vrienden en vriendinnen lopen af en toe een stukje mee, aan de hand van foto’s, schrijven, beeld en geluid, virtuele knuffies, indien wenselijk.

Het avontuurlijke zit in de stoute schoenen die we aan hebben getrokken en die ervoor zorgen dat we zonder al te veel voorbereidingen op pad gaan. Ergens ruist in het achterhoofd de woorden ‘Wat de toekomst brengen moge…’ Het stamt uit de blauwe maandag dat ik in een gereformeerd bejaardentehuis werkte en de ochtend moest openen met gezang en psalmen. Maar het snijdt hout. Wat zal de tijd ons leren en brengen. Een nieuwe ronde en nieuwe kansen.

Van hier nemen we de dingen mee die daar niet te vinden zijn. Buisman cappuccino, waar ik zo graag de ochtend mee begin en drop natuurlijk, voor onderweg, om de spanning van moeilijke rijpartijen af te snoepen, de dunne mie en nog wat moeilijk te verkrijgen kruiden.

Ik dwaal af naar de oude volkswagenbus met een motor van een Taunus 15-M, die mijn vader met verve bestuurde. Afgeladen vol met een mud aardappelen, hagelslag voor een weeshuis, grote zure bommen in een blik en camping-bus-boter tussen de bagage en de kinderen in, alsook de enorme zware tent. Dat waren nog eens tijden. Afzien tijdens vermaak. Tel uw zegeningen. Zo gingen we op reis naar Spanje of Oostenrijk. Moeder las de kaart al dan niet tot tevredenheid van de bestuurder. Menig ‘Godzalmeeenschaapgeven’ vloog over en weer in het kleine compartiment, als er een afslag over het hoofd was gezien.

De monotone stem in de telefoon dwingt me om te volgen. Het enige moment dat ik dat bijna slaafs zal doen, tot we de snelweg zat zijn en we op zoek gaan naar knusse overnachtingen. We gaan er voor.