Voeten in de aarde

In de verte kwamen twee mensen met een bolderkar aanlopen en ik herkende dochterlief en haar man. Wij zwaaiden, maar ze zwaaiden niet terug en liepen rustig door. Toen ze dichterbij kwamen zagen we pas, dat we ons deerlijk vergist hadden. De tuinen lagen er herfstig bij. Hier en daar was er al hard gewerkt om het stuk grond winterklaar te maken zoals het een echter moestuiner betaamt. Het pad was wat drassig, hier en daar was zaagsel over de diepe voren in de modder gestrooid. De bomen aan het aangrenzende pand bij Copijn kleurden dapper mee met het herfstpalet. Bij de tuin van dochterlief stonden de fietsen. Ze hadden hard gewerkt die ochtend en zelfs al gemaaid, zowel bij hen als bij ons. Mazzelen. Een zware taak minder. We gingen voort langs de achterbuuf, die bezig was haar vakken met tere planten af te dekken met stukken stevig karton voor eventuele komende vorst. De tuin zong verder nog volop zomer haast, met die zachte temperaturen en de bollen voor volgend jaar kwamen al uit de grond piepen.

Lief wilde de wilg bij de vijver snoeien. Ik boog me over brandnetels, grassen en de woekeraars. De vijg was aangeslagen en had zijn tocht van waterfles naar zwarte aarde vertaald in groter blad. Af en toe kwam er een kleine koolmees van de laatste verschrompelde appeltjes snoepen in de Vasalisboom. De nieuwe overbuuf kwam langs voor drie wilgentakken. Ze hield net als ik van wilgen in dit polderlandschap en haar recht-toe-recht-aan-tuin had dringend wat verwildering nodig. Dit was de eerste stap.

We werkten hard door, dit was de laatste dag op de tuin voor Verweggistan. Van de week moesten we nog allerlei zaken regelen voor de reis. De auto, vignetten en sneeuwkettingen eventueel, verjaardag van de filosoof, die inmiddels allang klein-af was en dan nog een verjaardag van kleindochter die midden in de volgende maand jarig was. Never a dull moment in huize Nijver. Ik mag niet vergeten de leesboeken mee te nemen, want we hebben zo weer zeeën van tijd en dat is ook heerlijk.

Pluis snoept af en toe van onze aanwezigheid kleine aandachtstrekkers af en springt op het bed om daar, in de nacht als we slapen, dicht bij ons te zijn. Ze kruipt dan stilletjes naar het voeteneind en rolt zich behaaglijk op. Ach lieve kleine bol wol. Oogluikend staan we het toe.

In de ochtend las ik in de volkskrant van vorige week een interview met een man, die een hersenoperatie had ondergaan om een tumor ter grootte van een bal te verwijderen. Alle herinneringen zouden ook verdwenen zijn. Daarbij had hij een wonderlijke uittreding ervaren, die heel diep ging. Een verlichte staat zou je het kunnen noemen, bedacht ik, al lezende. Onmiddellijk moest ik aan lief denken die in de eenzaamheid tijdens de corona-periode ongeveer hetzelfde had doorstaan. Ik maakte hem opmerkzaam op het artikel en in volle ernst refereerde lief even later aan wat deze man had meegemaakt en wat inderdaad grotendeels eenzelfde ervaring was geweest als de zijne.

Het bracht herkenning, maar ook discussie en was bovenal een aanvulling op zijn verhaal. Zo mooi dat dit schrijven samenviel met zijn hele grote losmaken van de materie, het onafhankelijk zijn van het aardse denkgoed. Geen makkelijke kost voor de buitenstaander om te begrijpen, maar invoelen kan ten enenmale en het verenigen met het dagelijkse leven evenzo. Daar balans in te vinden is het streven en dat lukt steeds beter. Met het hoofd in de wolken en de voeten in de aarde.