Straks, op deze laatste zomerdag, wacht de tuin

Ach die lieve Pluis, ze stond al verlangend bij de voordeur toen ze mijn stappen op de galerij hoorde. ‘Ze heeft jullie gemist hoor’, schreef de buuf die voor haar gezorgd had. en ‘Wat een schatteke is het toch’. We hadden een enorm plukboeket voor haar gehaald, dat dankbaar door de buurman werd aangenomen. De buuf zelf lag te rusten, omdat ze door de corona nog steeds heel vermoeid was.

De reis was voorspoedig gegaan. Het was rustig op de weg en alleen rond Antwerpen stond het vast, maar we werden over de ring van Antwerpen naar een snellere route geleid en kwamen in het laatste kleine staartje van de enorme file terecht. Bij Werkendam gingen we de snelweg af en reden door het prachtige gebied van de Biesbosch richting een restaurantje, dat na veel zoeken eindelijk gevonden werd.

Terug was minstens zo mooi. De vele kreken en eilandjes in een herfstige variatie van de begroeiing van roestbruin en oker tot donkerbruin, met daar tussendoor het kabbelende water. De vele fietsers en wandelaars, sommige met rugzakken op en bergschoenen aan op de paden tussendoor of over de smalle dijken zorgde ervoor dat in het hoofd de plannen voor een bezoek aan dit gebied in de agenda werden gegrift. Zo prachtig. We zagen zwanen in grote getale en groepen ganzen in alle soorten en maten en nog veel meer verenpracht.

De avond ervoor hadden we de meeste kinderen uitgezwaaid na een maaltijd met alle restjes van de week. Alleen de kleine filosoof en kleindochter en hun ouders, zoonlief en schoondochter en lief en ik bleven achter. De kinderen vielen onmiddellijk terug in hun eigen patroon van thuis. Gezellig samen spelen zonder een onvertogen woord. Die middag hadden we met allen nog een laatste echte boswandeling gemaakt en de paddenstoelen bewonderd die al dan niet verscholen stonden onder de afgevallen bladeren. De meest bijzondere was wel de geschubde inktzwam die fier rechtop stond en haar schoonheid spreidde. Dochterlief redde een arme kever, die op haar rug lag en worstelde om weer op haar pootjes terecht te komen.

De kinderstemmen klommen tegen de hoge bomen op en echoden in de holle ruimtes van het dal. Het pad was goed begaanbaar voor ons allen. Het was fijn om met elkaar een stukje natuurbeleving te delen, zoals de hele week al goed was geweest voor het gevoel van verbondenheid door een week zo intens met elkaar te leven.

De ochtend zonder gehuil, voetstappen en stapjes op de trappen, geschraap van stoelen over de houten vloeren, keukengerinkel, gelach en gepraat, was welkom en goed voor een ononderbroken slaap tot acht uur in de ochtend. Om tien uur moesten we vertrokken zijn, maandag zouden er nieuwe gasten komen. Ze hadden dus een weekend om het huis aan kant te krijgen. We hadden ieder onze eigen spullen opgeruimd en binnen zag het eruit alsof er nooit twintig mensen en kinderen in hadden gebivakkeerd. De stoelen en de banken waren werkelijk vuilbestendig gebleken, de kwetsbare tierelantijnen werden teruggezet op de aangewezen plekken. Spic en span. Alleen aan de lekkage van het bad zouden ze wel wat moeten doen, bij het nemen van een bad door zoonlief gutste het water aan de zijkant dwars door het plafond heen. Het was onze zorg niet meer. Er was contact geweest met de loodgieter en wij hadden het verder allemaal schoon en keurig achtergelaten.

Nu zit ik aan mijn heerlijke grote cappuccino, terwijl ik op bed de wederwaardigheden opschrijf en geniet van de rust en de stilte en nageniet van alle nieuwe herinneringen die gemaakt zijn. Lief zit achter zijn vertrouwde computer en werkt zijn deel van de beleving uit. Straks, op deze laatste zomerdag, wacht de tuin.