In alle rust

Er was behoefte om een tijdje er tussen uit te wandelen en dat deden we dan ook. De drukte achter ons, een volledige stilte voor ons, gekwetter van de heggenmussen, hier en daar het loeien van de koeien in brakke stallen of op het veld

We liepen richting het kapelletje van Genevieve, dat anderen al bij een andere wandeling hadden ontdekt. Het was niet zo ver. Het waren tal van schuren langs de kant van het weggetje, al dan niet vervallen en met volop ruimte om de kleine talrijke koeien in de wei te herbergen. Genevieve had helaas de kuierlatten genomen, er stonden drie kale sokkeltjes tussen de aangedane grijze stenen en alleen de glas-in-loodramen schitterden met heldere kleuren in het zonlicht.

Er naast was het drassig land en geen paadjes om te betreden omdat er overal prikkeldraad voor was gespannen. Erachter glinsterde het meer in de zon. Onbereikbaar voor ons. Er tegenover waren er twee paden waarvan een naar een huis liep en de ander naar een holle weg, omzoomd door oude populieren en ontwaarden er diverse boomklevers tegen de stam. Zo ijverig en zich van geen mens bewust in de rust van dit platte land. Aan het eind ervan liepen we langs de zoom van het ingezaaide veld richting het bos erachter. Aan de rechterkant glooide het landschap in een groene zee. Langs de bosrand vooral kreupelhout en veel berken inwaarts. Hier werd de natuur de vrije hand gelaten.

Lief en ik wisten niet of het ergens toe zou leiden en dat was spannend genoeg, maar na een stief uurtje bergopwaarts kwamen we uit bij een groot klaver en zuring veld waar we dwars doorheen konden lopen zonder kwade boeren met ballende vuisten achter ons aan te krijgen. Hoog boven ons klonk de roep van de buizerd. Aan het eind ervan kwamen we uit bij het begin van de landweg naar het dorp toe. Een Franse koe speelde ton sur ton met een oude boomstronk in bleekbruin.

Na tweeënhalf uur waren we terug op honk, moe, vol van stilte en klaar voor het gedruis. Er werden koekjes gebakken met de kinderen, de lange tafel vol meel en deeg, voldoende helpende handen van zussen en schoonzussen, veel gegiebel en gesnoep tussen de vormpjes uit. Er gaat niets boven koekdeeg. Er was een delegatie voor boodschappen naar de stad Vouziers. Er was een barbecue bedacht voor de vleeseters en bami en gegrilde groenten voor de vegetariërs, pais en vree op de warme gril, door het in tweeën te delen. Bij thuiskomst was er nog een uur de tijd om van de kleine speeltuin gebruik te maken, oma en opa met de vijf kleintjes, achter in de tuin. Twee schommels en een wipwap. Zingen en schommelen, het heerlijkst wat er is. Even uit de drukte, wind door de haren en ver weg van de te hete barbecue.

De chaos aan tafel was zoals te doen gebruikelijk bij de aanvoer van de schotels om de beurt en kinderen die honger hebben. Gesmuld werd er zeker.

Kinderen op bed, alles opgeruimd en wel, nog even weerwolven met de oudsten, die het spel zo spannend vinden dat ze voortdurend heen en weer wippend op stoel en bank probeerden het spel te leiden met zoveel ruis en afleiding dat dochterlief het over nam en met strakke hand nog twee potjes erdoor jaste.

Eindelijk kindvrij het kaartspel met de weldoordachte vragen. Van die waarbij je moest nadenken over toekomst, verleden, heden. Soms utopie en soms realiteit. Het ontlokte boeiende ontboezemingen en op die manier kwamen we nog weer stappen nader. Wat is het fijn, als iedereen het naar z’n zin heeft en met elkaar zo goed overweg kan. Dat bleek uit de verhalen des te meer. Vandaag vertrekt de helft en hebben we nog een avond met zes volwassenen en twee kinderen. Een afsluiting in alle rust.