Van onschatbare waarde

Het gesprek gisterenavond laat nam een geheel andere wending na eerst de voetbalwedstrijd te hebben weerstaan. Na de wedstrijd, met een aantal teleurgestelde gezichten van de beteuterde kijkers (3-0 voor Liverpool) en een aantal lekker knutselende dochters, werd een eigen feestje gebouwd met behulp van wijn en brie op toost, de enige echte Franse, volgens Franse schoonzoonlief(hoe kan het anders). Daarna ontspon zich dat serieuze gesprek over doodgaan en de beleving. Wat zijn mijn specifieke wensen. O jeetje, dat kan je nalezen in een van mijn bloggen, een van de vele sinds 2011. Groot protest, want nooit meer te vinden. Nou vooruit.

Op onze leeftijd en met een eigen ervaring van infarct tot chronische aandoening, het werken in het ziekenhuis, het bijstaan van zovele stervenden, kan je geen angst meer hebben voor het onvermijdelijke. Dan heb je de dood recht in zijn ogen gekeken. Bovendien zijn we bij ons thuis vrij laconiek opgevoed. Wij zussen zeggen vaak tegen elkaar, ‘Als het je tijd is dan ga je’, en daar helpt geen lieve vadertje of moedertje meer tegenaan. Daarin hebben we geen vinger in de pap. Je kan nog zoveel bestieren, voorzichtig zijn, extra voorzorgsmaatregelen nemen, maar die lange met zijn zeis trekt zich er geen syllabe van aan.

Ze waren vooral nieuwsgierig naar hoe dan. Gewoon, onder een boom in een simpele doek, met jullie om me heen en verder misschien wel niet. Maar al die andere mensen dan die je kent, je kent er zoveel. ‘Verzin een feest of iets dergelijks, maar afscheid neem ik van allen als ik er nog ben. En daarna is het gedenken toch. Dat kan in stilte of waar je ook maar bent en een glimp van onze relatie opvangt, een wandeling, een etentje, een bezoekje aan de bios…

En toch sloeg de emotie toe bij ons allen en pinkte ik een traan weg terwijl we door de tranen heen lachten en dachten aan grappige dingen zoals onze moeder, die had opgeschreven dat ze nog nooit een engel in een zondags pak had gezien. Ze wilde in een ponnetje met blote voeten. Zo is het gegaan.

Een traditionele begrafenis in zo’n enge sombere aula gaat er niet komen, helaas pindakaas, voor iedereen die daar van houdt. Vrij wil ik zijn, in de natuur. Ook geen verstrooide as, want ik ben niet van vuur, maar een aardekind. Dat we het vergeten op te schrijven of het moment suprême vooruit schuiven, is te danken aan bijgeloof. Als je het er over hebt, maak je misschien wel onvoorziene gebeurtenissen wakker.

Zo filosoferen we verder en is er een diepe verbondenheid voelbaar, wat een mooi gesprek, wat een intens beleven.

Maar nu is het ochtend en neemt het leven de gebruikelijke wending met kinderstemmen, van kraaien tot gillen, het galmen dat in dit huis door de hoge plafonds heftiger is dan normaal. Misschien is ook de stilte thuis vergeleken met dit grote aantal kleine willetjes, ideeën, ondernemingen, nog rustiger dan normaal. En in het zwembad klinkt het gejoel oorverdovend door de dunne glazen wanden.

Lief went wonderwel heel snel en kan zich prima afsluiten als het te heftig wordt. Bovenal is het een hoog gezelligheidsgehalte, vertrouwd en onder andere een stukje verleden terug in een huis, dat maakt zo’n week waardevoller dan ooit, maar ook is het de missing link voor lief, die nu ziet hoe we met elkaar omgaan en hoeveel liefde en respect er altijd geweest is voor elkaar.

Ajax mocht dan verloren hebben, maar de winst die we daarna uit het gesprek filterden was van onschatbare waarde.