Maar nu even niet

Opgewekt begin van de dag, klaar voor de ontmoeting met het verleden in het heden. Google stuurt me moeiteloos richting het centraal station in Amersfoort waar vriendinlief straks uit de trein van Alkmaar zal stappen. Die staakten niet gelukkig. De drukte op de weg viel reuze mee. Veel mensen zijn thuisgebleven of hebben met die stakingen van bus en tram hun herfstvakantie wat opgerekt. Ik bleef tegen de kleine blauwe aangeleund staan en zag haar onmiddellijk, stuurde voor de zekerheid toch ook maar een appje, dat we hier op de parkeerplek stonden.

Samen reden we naar de voormalige Amerikaanse blok in Soesterberg, het bekende doolhof en de dame die in mijn wegwijzer hardnekkig Kemini bleef roepen, niet een keer, maar het hele blok, omdat het rondom zo heette. Met onze komst was ons viertal compleet. Koffie en prietpraat. Dan toch de diepte in met het overlijden van de hartsvriendin van de gastvrouw, dat nog een vers verdriet met zich mee bracht en een uitvoerig verslag van het wel en wee. Ze was van mijn bouwjaar en dus veel te jong. Pluk de dag, leef en geniet. We memoreerden het aloude spreekwoord: ‘Het leven is een pijp kaneel, eenieder zuigt eraan en krijgt zijn deel’. Tja.

Zo is het. Op onze leeftijd is er ook een vorm van berusting of aanvaarding. Het is niet anders. Een van ons vertelt over haar ziekte, waardoor ze steeds strammer wordt en met een rollator moet lopen ze schuifelt voetje voor voetje voort, maar heeft haar positiviteit behouden. Al wordt het haar allemaal wel eens te veel, als ze naar haar voorland kijkt in de gedaante van haar oudere broer, die veel meer is aangedaan dan zij. Op zo’n spiegel zit je niet te wachten lijkt me.

Tussen de bedrijven door, de lunch, de koffie en de thee valt me op hoe hier de stilte omver wordt gebabbeld. De restauratie aan het pand er naast helpt ook driftig mee. Vaag ontstaat het idee van een reunie. We sommen klasgenoten op en tegelijk ook de herinneringen die ze met zich meedragen, bekijken de mogelijkheden om achter de adressen te komen. Twee van ons blijken nog iets in het archief te hebben. In Verweggistan heb ik alle tijd om een en ander te bekijken.

De poes kaapte een lekkernij uit het schaaltje dat derhalve expres op de theetafel was gezet en schrokte het ongestraft naar binnen. ‘Stouterd’, vond de gastvrouw en keek naar hem met een vertederende blik.

In de auto terug raken we een diepere snaar. Over vrede hebben met het leven en de dood, over de zaken bespreekbaar houden als je samenleeft, transparant en helder, zonder het als kritiek te zien, mooie gedachten die uitspinnen tot een aantal voornemens. Het leven nemen zoals het komt en gevoelig blijven voor verandering en vernieuwing maar ook, dat wat in het hart besloten ligt, koesteren. Onder andere de vele herinneringen, kleine cadeautjes achter deuren die altijd op een kier staan. We omhelzen elkaar met de belofte om elkaar wat sneller op te zoeken en schrijven deze dag bij op de lijst van vreugdevol.

Thuis is de nieuwe koelkast er, even wennen aan het zilveren gevaarte en staat de hele keuken overhoop omdat het geval niet direct mocht worden ingeruimd. Terloops, waar ergens? overmand mij de vermoeidheid en de benauwdheid door het mistige weer en vertaalt zich in een weerbarstigheid, die verdacht veel op het tegenovergestelde lijkt van de goede raad die, even daarvoor in de auto, voortaan ter harte zou worden genomen. Hoe was het ook weer? Helder en transparant. Zeker. Maar nu even niet.